«Πες μου, πατέρα, ποιο είναι το μυστικό για να είσαι ευτυχισμένος;» ρωτά ένα παιδί τον πατέρα του. Ο πατέρας ζητάει από το γιο του να βγουν από το σπίτι και να πάνε μια βόλτα με το γάιδαρο τους. 

Ανεβαίνει στο γάιδαρο και ο γιος τον ακολουθεί με τα πόδια. Μόλις οι άνθρωποι του χωριού τους βλέπουν, σχολιάζουν: «Μα τι άσπλαχνος πατέρας, που υποχρεώνει το γιο του να πηγαίνει με τα πόδια!»

«Ακούς, γιε μου, τι λένε;» λέει ο πατέρας. «Ας γυρίσουμε στο σπίτι».

Την επομένη βγαίνουν ξανά. Ο πατέρας ανεβάζει το γιο του στην πλάτη του γαϊδάρου και εκείνος περπατάει δίπλα του. Οι άνθρωποι του χωριού, μόλις τους βλέπουν, λένε πάλι: «Τι ανάγωγο παιδί! Δεν σέβεται τον πατέρα του που είναι πεζός και αυτό, μικρό παιδί, να είναι καβάλα στο γάιδαρο!»

«Άκουσες, γιε μου; Ας γυρίσουμε στο σπίτι».

Την άλλη ημέρα, ανεβαίνουν πατέρας και γιος στο γάιδαρο και βγαίνουν. Οι συγχωριανοί τους, όταν τους βλέπουν να περνούν, λένε: «Καλά, δεν το λυπούνται το φτωχό το ζώο και το φορτώνουν έτσι;»

«Ας γυρίσουμε στο σπίτι», λέει ο πατέρας.

Την επομένη βγαίνουν κουβαλώντας οι ίδιοι τα εμπορεύματα τους για το παζάρι, κι ο γάιδαρος τους ακολουθεί χωρίς να κουβαλάει τίποτα. Οι άνθρωποι του χωριού λένε πάλι: «Καλά, ο κόσμος γύρισε ανάποδα! Οι ίδιοι φορτώθηκαν τα πράγματά τους σαν γαϊδούρια!»

Παίρνουν ξανά το δρόμο για το σπίτι. Όταν φτάνουν, ο πατέρας λέει στο γιο του: «Με ρώτησες πριν από λίγες ημέρες ποιο είναι το μυστικό της ευτυχίας. Αυτές τις ημέρες έμαθες ότι ανεξάρτητα από το τι κάνεις θα υπάρχει πάντα κάποιος που θα βρει κάτι να πει... Λοιπόν, γιε μου, το μυστικό της ευτυχίας είναι να κάνεις αυτό που σου αρέσει. Τότε μόνο θα είσαι ευτυχισμένος».

Από το βιβλίο της Δάφνης Φιλίππου & Πόλας Καραντάνα «Ιστορίες για να ονειρεύεσαι… παιχνίδια για να μεγαλώνεις».

ΜΠΑΜΠΑ ΕΛΑ

«Τι είναι αυτό μέσα στη σακούλα των σκουπιδιών;» αναρωτήθηκε σαστισμένος ο Αλέξανδρος, λίγο πριν πετάξει τα σκουπίδια στον κάδο του δήμου. Ήταν κάτι παράξενο… σαν ξύλινη ζωγραφισμένη κατασκευή. Σταμάτησε την τελευταία στιγμή και άνοιξε τη σακούλα για να δει τι έχει μέσα. Και τι να δει; Την εικόνα της Παναγιάς που είχε φέρει από το νησί, χωμένη μέσα στα απορρίμματα, έτοιμη να πάει για την «ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ».

Συγκλονίστηκε. Δεν πίστευε ότι η αγαπημένη του Παναγιά, αυτή που τον στήριξε στις δύσκολες ώρες του στρατού, αυτή στην οποία προσευχόταν στις δύσκολες ώρες του, αυτή η Παναγιά που με τόση στοργή αγκάλιαζε το μικρό Χριστό, είχε γίνει στα χέρια μιας άλλης μάνας, της μάνας του παιδιού του, ένα άχρηστο ξύλο…. Ένα σκουπίδι…..

Αμέσως έβγαλε την εικόνα έξω προσεκτικά και είδε ότι ήταν καταχτυπημένη και σπασμένη και στις τέσσερις γωνίες…. Δεν πίστευε στα μάτια του … «Τόση μανία…» σκέφτηκε, «γιατί…;»…. Πόνεσε …. Δε μίλησε …. Την καθάρισε προσεκτικά, την τύλιξε με ευλάβεια μέσα στη ζακέτα του και την έβαλε στο αυτοκίνητο.

Ανέβηκε ξανά στο σπίτι. Η γυναίκα ήταν εκεί. Όταν τη ρώτησε με απορία, το λόγο για τον οποίο η Παναγιά ήταν κακοποιημένη, πήρε την απάντηση που κανείς δεν περίμενε: «Ένα άχρηστο χτυπημένο ξύλο ήταν… δεν είχε καμιά αξία… χαλούσε και την εικόνα της εισόδου του σπιτιού»…. Μάλλον ήλθε η ώρα να πάρει τις αποφάσεις του.

Ο Αλέξανδρος χώρισε από τη γυναίκα αυτή… Το μόνο πια που τον ένοιαζε ήταν η ζωή και η υγεία του παιδιού του. Διεκδίκησε το παιδί και δεν έκανε πίσω σε τίποτα. Η πονεμένη Παναγιά ήταν πάντα στο πλευρό του. Στο γραφείο, στο νέο του σπίτι, όταν του έκαναν μήνυση, γιατί, χωρίς να ρωτήσει τη «μάνα» που είχε την «επιμέλεια» του μικρού Ορέστη, είχε πάει το παιδί στην εκκλησία και του είχε δώσει τη θεία μετάληψη, όταν σπάραζε πάνω στην εικόνα αυτή, γιατί ένιωθε ότι το παιδί του (με δικαστική βούλα) κακοποιούνταν από μια ανήθικη και ανίκανη «μάνα»…. όταν πήγε στο δικαστήριο για να διεκδικήσει την επιμέλεια….

Και η πονεμένη Παναγιά έκανε το θαύμα της … κανείς δεν άντεχε τις κραυγές του παιδιού του, με αποτέλεσμα να κερδίσει το παιδί του και να το πάρει μακριά από τα τέρατα που ούτε ιερό ούτε όσιο δεν είχαν….

Κι αυτή, η Πονεμένη Παναγιά, δεν έφυγε ποτέ πια από το προσκέφαλο του μικρού Ορέστη…..

Λευτέρης Αϋφαντής

- μπαμπά φεύγω;

- μπαμπά φεύγω;

- σε λίγο καρδιά μου.

- καλά, αντίο τότε.

- …

- χαιρέτησε με και συ μπαμπά.

- σε λίγο ψυχή μου.

- όχι μπαμπά. τώρα χαιρέτησέ με. 

Μετά η μαμά με πιάνει απ το χέρι και κλείνει την πόρτα. 

Την κλείνει δυνατά και δεν προλαβαίνω να σε χαιρετήσω. 

Και αν βγάλω το χέρι να σε χαιρετήσω θα με κλείσει η πόρτα μπαμπά. 

Θέλεις να πονάω μπαμπά;

Παναγιώτης Γκουβερής

Για πρώτη φορά, εξομολογούμαι διαδικτυακά, πέρα από τον Πνευματικό μου, που με έχει βοηθήσει όλα αυτά τα χρόνια να σταθώ. Είμαι μια γυναίκα 37 ετών με ένα παιδί 9 ετών και χωρισμένη. Πήρα την απόφαση να σας "εξομολογηθώ" την μικρή πικρή μου ιστορία που βιώνω από τότε που γεννήθηκα έως σήμερα, με την παρότρυνση της ξαδέρφης μου, που διαθέτει ίντερνετ, υπολογιστή και γνώσεις.

Ομολογώ πως αυτά, τα καθημερινά που έχουν πολλές οικογένειες, εγώ δεν τα έχω λόγω κακής τύχης...

Γεννήθηκα στη Περιφέρεια, είμαι το 4ο παιδί μιας 9μελούς πολύτεκνης οικογένειας. Από τα 2 έως τα 6 μου χρόνια, μετά από κατάποση λόγω απροσεξίας κουτσουλιάς από περιστέρι, ακροβατούσα μεταξύ ζωής και θανάτου. Τελικά τα κατάφερα, να επιβιώσω.

 

Σταμάτησα το σχολείο στο Γυμνάσιο, όχι επειδή δεν μου άρεσαν τα γράμματα, αλλά επειδή δεν με άφηνε ο πατέρας μου να συνεχίσω. 

Ο πατέρας μου αντιμετώπιζε πολύ σοβαρό πρόβλημα αλκοολισμού, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει οικογενειακή ηρεμία και σειρά στο σπιτικό μας. Φτάνει να σας πω, πως μέχρι τα 14 μου, είχα ακράτεια κάθε φορά που έμπαινε ο πατέρας μου στο σπίτι.

Πριν 20 χρόνια περίπου, το πρόβλημα το ξεπεράσαμε, αλλά η ζημιά είχε γίνει. Καταστραφήκαμε όλα τα αδέρφια, από την αδιαφορία και τον αλκοολισμό του πατέρα μου και την αδυναμία της ομολογουμένως "Αγίας" μητέρας μου, που πάλευε χωρίς όπλα να μας μεγαλώσει.

Τον πατέρα μου τον συγχώρησα, αλλά το ποτάμι είχε κυλήσει. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια, μετά από εγκεφαλικό, αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα υγείας με αποτέλεσμα να προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε με ότι μέσα διαθέτουμε.

Πριν 13 χρόνια, η ζωή μου, για πρώτη φορά μου χαμογέλασε.

Γνώρισα έναν νεαρό, από την Αθήνα, μορφωμένο και με χιούμορ, που από την πρώτη στιγμή που τον είδα είπα, "Αυτός είναι ο άντρας που θέλω να παντρευτώ". Η σχέση μας εξελισσόταν ήρεμα και αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Εργατικός, δυναμικός και φιλόδοξος, πραγματικά προσπάθησε να μη μου λείψει τίποτα. Και όντως δεν μου έλειψε. 

Το 2003 παντρευτήκαμε και το 2004 κάναμε ένα υγιέστατο παιδί όπου λίγες ημέρες μετά, μετακομίσαμε στην Αθήνα. Τα βιώματά μου από τα παιδικά μου χρόνια, δυστυχώς, δεν με άφησαν να διαχειριστώ σωστά την οικογένεια που δημιούργησα, με αποτέλεσμα, να μην αντέξει τα λάθη μου και να μου ζητήσει διαζύγιο στα τέλη του 2005. Έκανα λάθη λόγω άγνοιας, δεν πρόδωσα ποτέ τον άντρα μου (μιας και δεν είναι του χαρακτήρα μου), αλλά δεν μπορούσα να διαχειριστώ στοιχειώδη καθημερινά πράγματα.

Τελικά το 2006 συμφώνησα να βγει το διαζύγιο και επέστρεψα στο πατρικό μου, όπου και ζω έως σήμερα. Δυστυχώς το να είσαι χωρισμένη γυναίκα, θεωρητικά αμόρφωτη και το να μην υποκύπτεις στις ανήθικες προτάσεις των "αφεντικών" με έχουν κρατήσει άνεργη έως σήμερα. η διατροφή που λαμβάνω κάθε μήνα δεν φτάνει ούτε για τα βασικά του παιδιού που μεγαλώνω, με αποτέλεσμα να του στερώ δεκάδες καθημερινά πραγματάκια που θα έκαναν το παιδί μου να νιώθει ίσο με τους συνομήλικούς του. Θέρμανση στο σπίτι δεν υπάρχει, η τροφή είναι ελλιπείς, όσοι με βοηθούν είτε με ρουχισμό, είτε με τροφή, δεν μπορούν να το κάνουν εσαεί, με αποτέλεσμα να έχω αρχίσει να έχω προβλήματα υγείας λόγω ανασφάλειας για το μέλλον.

Ο περασμένος χειμώνας ήταν υπερβολικά δύσκολος, με πείνα, κρύο και κακουχία που εύχομαι κανείς να μην περάσει. Εκλιπαρούσα για μια δουλειά, έστω 4ωρη, για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στις μικρές καθημερινές ανάγκες, αλλά οι πόρτες έκλειναν. Γυναίκα, χωρισμένη, με παιδί που μπορεί να αρρωστήσει ανά πάσα στιγμή και χωρίς να έχει πονηρές σκέψεις για το αφεντικό της, είναι αποδιοπομπαίος τράγος για κάθε φιλόδοξο επιχειρηματία.

Σκέφτηκα πολλές φορές, κρυφά από το παιδί μου και τους οικείους μου, να ζητιανέψω. Δεν μου το επιτρέπει όμως η παιδεία και η περηφάνια μου. Δεν μου αρέσει να ζητάω και να φέρνω σε δύσκολη θέση κανέναν. Αλλά υποφέρω.

Τρέμω στην ιδέα, πως ο Σεπτέμβρης φτάνει, το παιδί μου θα ζητήσει ρούχα για το σχολείο και εγώ δεν μπορέσω για άλλη μια χρονιά να του τα προσφέρω. Ο πατέρας του, βοηθάει με ότι μέσα διαθέτει, αλλά και για εκείνον πολλές φορές δεν είναι εύκολο. Αγχώνεται και στεναχωριέται το ίδιο, αλλά δεν μπορεί να κάνει πράγματα πάνω από τις δυνάμεις του.

Τρέμω στην ιδέα, πως θα έρθει ο Νοέμβρης, και δεν θα έχουμε θέρμανση, θα κρυώνουμε, και κάτω από τα λίγα σκεπάσματα που διαθέτω, θα ξεσπάω σε λυγμούς κάθε βράδυ, βλέποντας πως η ζωή μου πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Η εξολόγησή μου έχει έναν σκοπό. Να ελαφρύνω το μυαλό μου, μοιραζόμενη τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου μαζί σας και να ευχηθώ τη μάχη που δίνω καθημερινά για επιβίωση, να μην την περάσει κανείς, μα κανείς από εσάς.

Να έχετε ένα όμορφο καλοκαίρι γεμάτο υγεία, χαμόγελο και οικονομική ηρεμία.

Αναγνώστρια

πηγή: tro-ma-ktiko

Κάποιο αγοράκι μπήκε επειγόντως στις Πρώτες Βοήθειες ενός νοσοκομείου. Ύστερα από επείγουσες εξετάσεις, ο γιατρός αποφάνθηκε τα εξής: «Θα ανοίξω την καρδιά σου…»

Το αγοράκι τον διέκοψε απότομα: «Μέσα στην καρδιά μου θα βρείτε το Χριστό»

Ο χειρουργός τον κοίταξε περίεργα και καθώς δεν πίστευε, σούφρωσε τα φρύδια του και του είπε:

«Θα ανοίξω την καρδούλα σου για να διαπιστώσω τις βλάβες που σου προκάλεσε η αρρώστια σου…»

«Ναι, αλλά όταν ανοίξετε την καρδιά μου, θα βρείτε το Χριστό.»

Ο γιατρός έριξε ένα βλέμμα περίεργο προς τους γονείς του που κάθονταν ήρεμοι πλάι του και συνέχισε: «Όταν διαπιστώσω τις βλάβες, θα κλείσω την καρδιά και το στήθος σου και θα αποφασίσω τι θα κάνω.»

«Σύμφωνοι, αλλά θα βρείτε το Χριστό μέσα στην καρδιά μου. Η Αγία Γραφή λέει, πως ο Χριστός κατοικεί εκεί μέσα. Όλοι οι εκκλησιαστικοί ύμνοι λένε, πως ο Χριστός κατοικεί εκεί, μέσα στην καρδιά μας. Εσείς θα τον βρείτε μέσα στη δική μου καρδιά.»

Ο καρδιοχειρουργός απηύδησε: «Θα σου πω τι ακριβώς θα βρω μέσα στην καρδιά σου. Θα βρω ένα φθαρμένο καρδιακό μυ, μια μειωμένη κυκλοφορία αίματος και εξασθενημένα αιμοφόρα αγγεία. Και τότε θα μπορώ, αν ξέρω, αν έχω τη δυνατότητα να σε κάνω καλά.»

«Και θα βρείτε επίσης και το Χριστό, που βρίσκεται εκεί…»

Ο γιατρός βγήκε από την αίθουσα εξετάσεως ενοχλημένος. Καημένο παιδί…!

Όπως είχε προβλέψει, προέβη στη χειρουργική επέμβαση…Οι βλάβες ήταν σημαντικές, καθώς είχε προβλέψει, σύμφωνα με την εικόνα των εξετάσεων. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα…

Όταν τελείωσε το χειρουργείο, κάθισε στο γραφείο του για να καταγράψει στο τετράδιο χειρουργείου τις σημειώσεις του σχετικά με την επέμβαση: κατεστραμμένη αορτή, κατεστραμμένη πνευμονική φλέβα, εκτεταμένη μυϊκή εκφύλιση. Καμιά ελπίδα μεταμόσχευσης. Καμιά ελπίδα ίασης. Θεραπεία: παυσίπονα και απόλυτη ανάπαυση. Πρόγνωση (σταμάτησε): ο θάνατος θα επέλθει μέσα στο χρόνο…

Άφησε τον Η/Υ και σηκώθηκε…Απευθύνθηκε στο Χριστό του μικρού: ¨Γιατί, αναφώνησε, γιατί το έκανες αυτό; Το έστειλες εδώ. Το έστειλες μ΄αυτό το κακό. Το καταδίκασες να πεθάνει μικρό απ’ αυτό το κακό. Γιατί; Γιατί;»

Τότε στο βάθος του είναι του, άκουσε μια φωνή να του απαντά: «Αυτό το παιδί δεν είναι προορισμένο να ζήσει μακροπρόθεσμα στο δικό σας ποίμνιο. Αυτό το παιδί ανήκει στο δικό μου ποίμνιο και έτσι θα είναι για πάντα. Εδώ, στο δικό μου ποίμνιο, δεν υπάρχει κανένας πόνος. Θα ανακουφιστεί τόσο, όσο δε φαντάζεσαι. Κάποια μέρα, οι γονείς του θα το συναντήσουν εδώ και θα γνωρίσουν την ειρήνη. Το ποίμνιό μου θα συνεχίσει να αυξάνεται.»

Δάκρυα έτρεχαν στα μάτια του καρδιοχειρουργού. Όμως τα αισθήματά του ενάντια στο Θεό, γεμάτα εγωισμό, αντιδρούσαν μέσα του: «Έπλασες αυτό το πλάσμα, έπλασες αυτή την καρδιά. Είναι καταδικασμένο να πεθάνει μέσα σε λίγους μήνες…γιατί;»

Η φωνή μέσα του απάντησε: «Το παιδί πρέπει να επιστρέψει στο δικό μου ποίμνιο γιατί έχει εκτελέσει το καθήκον του. Δεν έπλασα το παιδί μου στη γη για να το χάσω, αλλά για να ξαναβρεθεί ένα άλλο χαμένο πρόβατο.»

Ο γιατρός κατάλαβε πως αυτό το παιδί δεν ήρθε εκεί τυχαία…ήρθε γι’ αυτόν…Ο ίδιος είχε λάβει μια χριστιανική μόρφωση…Οι αναμνήσεις χόρευαν μέσα στο νου του. Εξ αιτίας των πολλών επαγγελματικών του επιτυχιών, η ψυχή του είχε γίνει η τελευταία του φροντίδα.

Μπήκε στο θάλαμο του παιδιού, κάθισε πάνω στο κρεβάτι του, έχοντας απέναντί του τους γονείς του.

Το αγοράκι ξύπνησε και ψέλλισε: «Ανοίξατε την καρδιά μου;»

«Ναι!»,απάντησε συγκινημένος ο γιατρός.

«Και τι βρήκατε;», ρώτησε ο μικρός.

«Βρήκα το Χριστό», απάντησε ο χειρουργός, κλαίγοντας σαν το μικρό παιδί που ήταν ο ίδιος, πριν από πενήντα χρόνια…

Το παιδί και ο γιατρός έγιναν οι καλύτεροι φίλοι…

πηγή: olasthnfora2

Ζωή κλεμμένη

H Όλγα εντελώς αυθόρμητα και με τα μάτια της βουρκωμένα άρχισε

να του εξιστορεί το παιδικό της όνειρο.

“Το κορίτσι στεκόταν όρθιο στα κάγκελα της αυλής του σπιτιού 

του. Ήταν παιδί ακόμα και στην ψυχή του δεν υπήρχε καχυποψία.

Του άρεσε να ζωγραφίζει, να αποτυπώνει στον καμβά τις πιο βαθιές

του σκέψεις και τα όνειρά του και να γαληνεύει την ψυχή της με τη

μουσική. Μια μουσική που πολύ λίγοι καταλαβαίνουν κι ακόμη πιο

λίγοι μπορούν να εκφράσουν με λόγια. Πάντα αυτό το κορίτσι ήταν

ντυμένο στα άσπρα. Όπως το παρουσιαστικό του έτσι και η ψυχή του

ήταν αγνή. Έκανε όνειρα πολλά για τη ζωή, για την αγάπη και για να

κάνει τον κόσμο καλύτερο.

Έξαφνα κι ενώ το κορίτσι είχε καρφωμένο το βλέμμα του στο

απέναντι βουνό, και η σκέψη του πλανιόταν μέσα στο θολό τοπίο,

ακούστηκαν διαφορετικές μουσικές, περίεργες στο άκουσμα,

πρωτόγνωρες στην αγνή του ψυχή. Το κορίτσι σάστισε. Ο θόρυβος

όλο και πλησίαζε. Έκανε να κοιτάξει από την πλευρά εκείνη του

δρόμου και τι να δει; Μια ευχάριστη παρέα, άνθρωποι διαφορετικοί,

έδειχναν εύθυμοι και διαλαλούσαν με πάθος την πραμάτεια που

κουβαλούσαν για να πουλήσουν....

Έδειχναν διατεθειμένοι ακόμη και

να τη χαρίσουν αρκεί κάποιος να την παζάρευε (πολύ αργότερα

κατάλαβε πως το μεγαλύτερο μέρος της πραμάτειας ήτανε

κλεμμένο). Το κορίτσι ένιωσε έκπληκτο από το θέαμα.

Όταν ο θίασος αυτός πλησίαζε είδε στα χέρια του ενός από τους

ανθρώπους αυτούς έναν παράξενο πίνακα. Αισθάνθηκε

αποφασισμένη να τον αγοράσει με οποιοδήποτε τίμημα. Θα έκανε κι

αυτή παζάρι. Κοίταξε πίσω της. Οι δικοί της ήταν ακόμη μέσα στο

σπίτι. Σκέφτηκε λίγο και μετά κατέβηκε τις σκάλες με σκοπό να πάρει

αυτό που της έκανε εντύπωση.

Κοντοστάθηκε μπροστά στον άνθρωπο που το πουλούσε και

ζήτησε να το δει. Εκείνος άρχισε με κλάματα να της λέει πως είναι ο

αγαπημένος του πίνακας και δεν μπορεί να τον αποχωριστεί. Το

κορίτσι ρώτησε ποιο είναι το τίμημα. Αυτός δεν άφησε περιθώριο.

Ήταν βλέπετε από αυτούς που ξέρουν εύκολα να κλέβουν τις ψυχές,

τις ζωές και τις περιουσίες των τίμιων και αγνών ανθρώπων. Το

τίμημα ήταν να την πάρει μαζί του και θα είχε για πάντα αυτό το

υπέροχο έργο.

Πριν ακόμα τελειώσει η συζήτηση το κορίτσι είχε μπει στο θίασο.

Ούτε κι αυτή κατάλαβε πως. Το μόνο που θυμάται είναι οι

απεγνωσμένες κραυγές των γονιών της για να γυρίσει πίσω, οι

οποίες ακούγονταν αχνά, αλλά δεν πρόλαβε ούτε καν να τους πει

πού πάει. Στα χέρια κρατούσε το καινούριο της απόκτημα και δεν

μπορούσε ούτε καν να τα κουνήσει για να τους εξηγήσει από μακριά.

Ήταν βαρύ το δώρο της.”

Ξαφνικά το όνειρο την οδήγησε σε ύστερα χρόνια, όταν πια

καταπονημένη από το να πουλάει πραμάτειες είχε ισχυρούς

πόνους στα πόδια, γιατί περπατούσε ξυπόλυτη στο δρόμο και

έπρεπε κάθε βράδυ να καταθέτει την είσπραξή της για να

ξεπληρώσει αυτό που αγόρασε όταν ήταν ακόμα παιδί. Το σώμα της

και η ψυχή της ήταν γεμάτα πληγές που πονούσαν. Ο υπόλοιπος

θίασος συνέχιζε ευτυχισμένος την πορεία του από τόπο σε τόπο. Ο

άνθρωπος εκείνος μοίραζε ξανά ψεύτικους πίνακες και σε άλλα

κορίτσια του θιάσου που δέχονταν τα δώρα ευχαρίστως. Αυτή ένιωσε

ότι ποτέ δεν ανήκε εκεί. Πίστευε πως δεν υπήρχε επιστροφή και ότι

δεν είχε πια το κουράγιο να ξανανέβει εκείνες τις σκάλες. Ήταν η

ώρα που χανόταν τα λογικά της και ήθελε να πεθάνει για να

λυτρωθεί η ψυχή της.

Είδε τον εαυτό της πεσμένο στο δρόμο, να σπαράζει από πόνο και

να λιποθυμά και ο θίασος να απομακρύνεται χωρίς κανένας να

γυρίζει πίσω. Της είχαν κλέψει τα πάντα. Έτσι πίστευαν. Ήθελαν να

πεθάνει εκεί στο δρόμο με την πεποίθηση πως κανείς δε θα

βρισκόταν να τη σηκώσει και να την περιθάλψει. Όμως ο δρόμος

εκείνος ήταν γνωστός. Ήταν ξέφωτο και από μακριά φαινόταν κάτι

σκάλες σ’ ένα πολύ ψηλό σπίτι. Το κορίτσι στάθηκε τυχερό μέσα

στην ατυχία του. Μαζεύτηκε κόσμος. Νόμιζαν ότι είχε πεθάνει.

Κανείς δεν τολμούσε να τη σηκώσει. Κάποιος φώναξε τους δικούς

της. Ήταν επιτέλους μπροστά στο πατρικό της σπίτι. Το κορίτσι δεν

είχε πεθάνει. Κάτι ζούσε ακόμη μέσα της που δεν μπόρεσε κανείς να

το κλέψει. Ήταν τα παιδικά της όνειρα. Ήταν βαθιά κρυμμένα μέσα

της και της έδωσαν και πάλι ζωή. Οι δικοί της χάρηκαν και της είπαν

πως μόλις γίνει καλά είναι καιρός να επιστρέψει ξανά στο θίασο, γιατί

θα ήταν ευτυχισμένη εκεί. Όμως ξάφνου ένα χέρι, σαν μαγικό, δεν

την άφησε καν να ανέβει τις σκάλες, Ήταν το χέρι της γιαγιάς της

που την ανέβασε στο πιο ψηλό μπαλκόνι του σπιτιού, που ήταν

γεμάτο λουλούδια. Εκεί πάνω το κορίτσι ήταν ξανά ευτυχισμένο και

άρχισε να κάνει ξανά όνειρα. Δεν ξανακατέβηκε από εκεί. Όποτε

έβλεπε θιάσους απομακρυνόταν. Είχε πάρει πια πίσω την κλεμμένη

ζωή της.

Λευτέρης Αϋφαντής

πηγή: poihsh-logotexnia

ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΓΟΝΕΪΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ

Μπαμπά, μπορεί να έφυγες από το σπίτι η να σε ανάγκασε η μαμά. Δεν ξέρω γιατί ο καθένας λέει τα δικά του. Για μένα όμως είσαι ο πατέρας μου.

Δεν θα υπάρξει άλλος και να σου πω κάτι, ακόμη κι αν η μαμά σχετιστεί με κάποιον άλλον, δεν νομίζω ότι θα ενδιαφερθεί για μένα τόσο πολύ. Εγώ θα είμαι μάλλον μια ‘αναγκαστική παρουσία’.

Το λέω αυτό γιατί σε ξέρω. Ξέρω ότι ακόμη κι αν σχετιστείς με κάποια που έχει παιδί δεν θα μπορέσεις να του δώσεις τόση αγάπη όση μου έχεις δώσει, και μάλλον κι εσύ θα το βλέπεις ως ‘αναγκαστική παρουσία’.

Πάντως αυτό που θέλω να σου πω με το παρόν e-mail είναι ότι εγώ δεν θα σε εγκαταλείψω συναισθηματικά. Είμαι μεγάλη πια, συζητάω με φίλες-ους μου και βλέπω τα προβλήματα των χωρισμένων παιδιών. Δεν θα σ’ εγκαταλείψω συναισθηματικά, γιατί αν το κάνω θα έχεις πολύ περισσότερους λόγους να βρεις τη συναισθηματική στήριξη σε μια νέα σύντροφο.

Σαν τον μπαμπά του φίλου μου του Αργύρη, που αντιδρώντας με θυμό, δεν θέλει να μιλήσει στον πατέρα του. Εκείνος του στέλνει μηνύματα, e-mails, ακόμη και γράμματα, πολλά χρόνια τώρα, αλλά ο Αργύρης δεν του απαντά. Είναι ενήλικος λέει κι αυτός και έχει κάνει την επιλογή του. Όμως τώρα τελευταία έμαθε ότι ο πατέρας του έκανε μια καινούργια σχέση, γιατί ήταν πολλά χρόνια μόνος του.

Είχε αδυνατίσει, είχε πάει σε ψυχολόγους, τον είχε πάει ο Αργύρης σε δικαστήριο, γιατί είχε μια πληροφορία που όπως αποδείχτηκε μετά ήταν ψέματα, δήθεν λέει είχε δεύτερη δουλειά και έβγαζε άλλα τόσα. Του έφυγαν πολλά λεφτά σε δικηγόρους, χρεώθηκε, στερήθηκε, αδυνάτισε.

Ο Αργύρης λέει ότι μάλλον έπαθε και κάτι η υγεία του. Δεν καταλαβαίνει ο χαζός ότι αν χάσει τον πατέρα του θα χάσει και αυτήν, την όση είναι, δεν ξέρω, διατροφή που δίνει ο πατέρας του τώρα που σπουδάζει. Δεν καταλαβαίνει ότι σε δύο χρόνια που ενηλικιώνεται και κανένα δικαστήριο δεν θα επιβάλει στον πατέρα του διατροφή, θα χάσει αυτά τα λίγα που δίνει ο πατέρας της Νίκης.

Εμένα η Νίκη μου αρέσει. Η Νίκη έβλεπε τον πατέρα της συχνά. Και πιο συχνά απ' ότι θα έλεγε το δικαστήριο. Η μάνα της Νίκης δεν έκανε δικαστήριο στον πατέρα της. Μάλλον δεν είχε λεφτά αλλά μάλλον είναι έξυπνη. Ζητούσε από τον πατέρα της Νίκης να την βοηθάει, να την πηγαίνει στον γιατρό, στα αθλητικά, να την παίρνει διακοπές κ.α.

Έτσι ο πατέρας της δεν είχε χρόνο, αλλά ούτε και ανάγκη για μια άλλη σχέση. Είχε την κόρη του. Έτσι θέλω να είμαστε κι εμείς. Θέλω να με πηγαίνεις στη φίλη μου τη Νίκη στον Μαραθώνα, όποτε μπορείς. Θέλω να έρχομαι στο σπίτι της γιαγιάς που μένεις, να σας βλέπω και τους δύο. Μπαμπά, μην προσπαθείς να μου κρυφτείς αν έχεις δεύτερη δουλειά θα το καταλάβω, αλλά μην φοβάσαι δεν θα σε πάω στο δικαστήριο.

Θα προτιμούσα τα λεφτά που θα έδινες στο δικηγόρο να μου τα δίνεις εμένα, γιατί για μένα δεν δουλεύεις; Δεν νομίζω να έχεις κάνει κιόλας κάποια νέα σχέση. Πότε πρόλαβες; Δεν θα σε αφήσω μόνο σου. Θα έχεις εμένα. Θα μου λες για τη δουλειά σου (όπως παλιά) για το άγχος σου (όπως παλιά) μακάρι να μην το είχες, για τα σχέδια σου, ξέρεις εσύ, για το σπίτι στο χωριό που θέλεις να επισκευάσεις. Μπαμπά, αυτό το σπίτι μου αρέσει και θα ήθελα κάποτε να μου το γράψεις.

Η μαμά φωνάζει κι έχει τις αντιρρήσεις της. Θα φύγω λέει έτσι μακριά της. Ενώ αλλιώς δεν θα φύγω; Εγώ δηλαδή δεν θα παντρευτώ; Κι αν ο άντρας μου είναι από τη Θεσσαλονίκη; Δεν θα πάω να ζήσω στην Θεσσαλονίκη; Θα ερχόμαστε στις διακοπές στο χωριό.

Αυτός ο δύστυχος ο Αργύρης κι αυτή η απερίσκεπτη μάνα του δεν καταλαβαίνει ότι δεν της ανήκει και ότι κάποια μέρα ο Αργύρης θα φύγει από το σπίτι, είτε γιατί θα βρει δουλειά η θα μετατεθεί αλλού, είτε γιατί θα παντρευτεί. Όλη της η ζωή είναι αυτό το παιδί, έφηβος πια, εκείνη είναι μεγάλη, νομίζω 50 η 55. Όπου νάναι θα σταματήσει η διατροφή που έχει επιβάλει το δικαστήριο. Τι θα κάνει μετά; Δεν πρέπει να φτιάξει τη ζωή της;

Εγώ είπα στη μαμά να είναι καλή, να είναι ο εαυτός της να έχει παρέες και ποιος ξέρει ίσως να είναι πιο τυχερή, αν και δεν το νομίζω, αλλά τέλος πάντων να μη μείνει μόνη της, να βρει κι εκείνη ένα στήριγμα, γιατί κι εγώ που τελειώνω το πανεπιστήμιο σε δύο χρόνια θα ψάξω για δουλειά. Μπαμπά, θα με βοηθήσεις έτσι δεν είναι; Εσύ έχεις πολλές γνωριμίες. Και να σου πω, είτε βρω είτε δεν βρω δουλειά θα μου δίνεις μια βοήθεια έτσι δεν είναι;


Μπαμπά αυτά ήθελα να σου πω κι ακόμα ότι σ’ αγαπώ και σ’ ευχαριστώ που μου χάρισες τη ζωή. Υπάρχω χάρη σ’ εσένα. Περιμένω τηλέφωνο σου.

Πολλά φιλιά. Η κόρη σου.

Dionysios Kataskevastis

πηγή: greekdad

ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΓΟΝΕΪΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ

Ένας φίλος ζήτησε, από όποιον έχει έμπνευση, να γράψει τις 15 αξέχαστες στιγμές της πατρότητας. Φίλε Ηλία μου βγήκαν 18 !!

Οι 18 αξέχαστες στιγμές της πατρότητας.

1. Είναι η στιγμή που … σου φέρνουν το μωρό σου στο μαιευτήριο και το βλέπεις για πρώτη φορά. Είναι λίγο ταλαιπωρημένο από τον τοκετό αλλά ξέρεις ότι θα ομορφύνει πολύ γρήγορα. 

2. Είναι η στιγμή που …το παίρνεις στην αγκαλιά σου για πρώτη φορά, αισθάνεσαι το δέρμα του και μυρίζεις αυτή την υπέροχη μυρωδιά που τη λέμε ‘νινίλα’.

3. Είναι η στιγμή που …το ταΐζεις με το μπιμπερό για πρώτη φορά και το χτυπάς ελαφριά στην πλάτη για να ρευτεί.

4. Είναι η στιγμή που …του αλλάζεις πάνα και καταλαβαίνεις πόσο εξαρτημένο είναι από εσένα και πόσο σε έχει ανάγκη. 

5. Είναι η στιγμή που …το κάνεις το πρώτο μπάνιο και πρέπει να του κάνεις το πρώτο μάθημα: να αγαπάει το νερό. 

6. Είναι η στιγμή που …το βλέπεις ξαφνικά να περπατάει και σπας τα τηλέφωνα να το πεις σε όλους. 

7. Είναι η στιγμή που …το ακούς να σε φωνάζει …. Μπ μπ μπα μπα, γιατί όπως λένε και οι ψυχολόγοι το μπ του βγαίνει πιο εύκολα.

8. Είναι η στιγμή που … ακούς τις πρώτες του λέξεις, λίγο αστεία, λίγο λάθος αλλά τόσο διασκεδαστικά.

9. Είναι η στιγμή που …το πηγαίνεις στον πρώτο του Αγιασμό και σε χαιρετάει από τη γραμμή της Α’ δημοτικού. 

10. Είναι η στιγμή που …λέει το πρώτο του ποίημα κι εσύ παίρνεις βίντεο για να το θυμάται. Εσύ δεν χρειάζεται ….. το θυμάσαι.

11. Είναι η στιγμή που …γυρνάτε από το πρώτο του παιδικό πάρτυ και σου λέει πόσο υπέροχα πέρασε.

12. Είναι η στιγμή που …μαθαίνοντας το ποδήλατο, κάνει τα πρώτα μέτρα ….. μόνο του.

13. Είναι η στιγμή που … μαθαίνοντάς το κολύμπι και βουτιές στη θάλασσα πιάνει άμμο στα 3 μέτρα βάθος!

14. Είναι η στιγμή που … παίρνει το απολυτήριο του και μπαίνει σε ανώτερη η ανώτατη σχολή.

15. Είναι η στιγμή που … έχοντας πάρει το δίπλωμα του, παίρνει το αυτοκίνητο για πρώτη φορά. Τεράστια αγωνία και χαρά όταν πια γυρίσει.

16. Είναι η στιγμή που … σου λέει ότι αισθάνεται κάτι για το άλλο φύλλο και σου ζητάει συμβουλές.

 
17. Είναι η στιγμή που … το πηγαίνεις στην εκκλησία για να το παραδώσεις στον-στην μελλοντικό-ή σύζυγο.

18. Είναι η στιγμή που … σε κάνει παππού.

Dionysios Kataskevastis

ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΓΟΝΕΪΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ

Φοβάμαι. Ο μπαμπάς χώρισε με τη μαμά.

Έχω δύο αδερφές και με τη μία είμαι δίδυμη. 

Ο μπαμπάς βοήθησε πάρα πολύ να μεγαλώσουμε. 

Δούλευε δύο δουλειές, μαγείρευε, μαστόρευε, όπου κι αν κοιτάξεις μέσα στο σπίτι βλέπεις το χέρι του. Είχαμε φωτογραφίες και βίντεο που ο μπαμπάς έπαιζε μαζί μας, μας τάιζε με το μπιμπερό, μας άλλαζε πάνες, στολίζαμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο, κάναμε βουτιές στη θάλασσα κ.α.

Ψάχνω στο σπίτι να τις βρώ αλλά δεν τις βρίσκω. Η μαμά λέει ότι τις πήρε ο μπαμπάς αλλά εγώ θυμάμαι να ήταν εδώ αφού έφυγε. Εκείνος λέει ότι τις άφησε για να τον θυμόμαστε.

 

Εκείνος μας έμαθες βουτιές σε τέσσερα μέτρα βάθος, ποδήλατο, υπολογιστή και τη μεγάλη μας αδερφή στα 17 ξεκίνησε να την μαθαίνει μηχανάκι. 

Εμείς δεν προλάβαμε, χώρισαν.

Θυμάμαι τη μαμά που του έβαζε μια σακούλα με πράγματα πίσω από τη πόρτα και του έλεγε: φύγε λοιπόν, γιατί δεν φεύγεις; 

Εκείνος έμενε, μια, δύο μέχρι που έφυγε.

Δεν ξέρω τι ακριβώς είπαν μεταξύ τους, αλλά ξέρω ότι το σπίτι είναι της μαμάς.

Φοβάμαι γιατί η μαμά λέει: η αυτός η εγώ. Αν θέλετε να πάτε με τον πατέρα σας, να σας βάλω τα πράγματα σας σε μια βαλίτσα να πάτε, αλλά εμένα ξεχάστε με.

Είμαι δευτέρα Λυκείου, πάω φροντιστήριο, έχω τις φίλες μου, ο μπαμπάς είναι στην επαρχία. Φοβάμαι. Δεν θέλω να χάσω τη μαμά, αλλά έχω χάσει τον μπαμπά.

 

Μιλάω με φίλους μου που έχουν και τους δύο, έστω και για δύο φορές την εβδομάδα. Ο μπαμπάς, μας στέλνει φωτογραφίες και φαίνεται πολύ αδύνατος.

 

Δεν μπορούμε, αλλά πλέον δεν θέλουμε να σηκώσουμε το τηλέφωνο όταν παίρνει. 

Φοβόμαστε γιατί η μαμά θυμώνει. 

Μας ψάχνει τα κινητά, όπως έψαχνε και του μπαμπά.

Φοβάμαι, δεν μπορώ να αποφασίσω τι θέλω, μάλλον να σπουδάσω και να δουλέψω και μετά δεν ξέρω.

Dionysios Kataskevastis

ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΓΟΝΕΪΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ

Δύσκολο να γιορτάζεις. Λένε χρόνια πολλά, σε φιλάν στο μάγουλο, μετά εσύ χαμογέλας. 

Ύστερα έρχονται τα γλυκά, κάτι πατατάκια σε πιατέλες, μπαλόνια φουσκωτά...σκάνε και τρομάω. 

Τρόμαξες Μαγδαληνούλα; Τρόμαξα. 

Ύστερα η μουσική δυνατά και χορεύουμε, χορεύει και η μαμά. 

Ύστερα τα παιδιά κουραζόμαστε παίζουμε καθιστά στο πάτωμα, ο καναπές είναι πιασμένος. 

Κούκλα η Μαγδαληνή. Ίδια με σένα. Ευτυχώς δηλαδή. Αυτό το παιδί τι έχει τραβήξει. 

Εγώ είμαι αυτό το παιδί. Τραβάω πολλά. 

Ύστερα λένε για τον μπαμπά μου, ο άλλος έτσι τον λένε. 

Ο άλλος έστειλε τίποτα; 

Σου βάζει τίποτα η το έχει ξεχάσει το παιδί του; 

Έτσι λένε. Δίπλα μου τα λένε. Ακούω.

Μαγδαληνούλα παίξε εσύ καλό μου. 

Θέλουν να παίξω. 

Ύστερα χτυπάει το θυροτηλέφωνο. 

Αυτός θα ναι, κάθε χρόνο τα ίδια. 

Η μαμά σβήνει τα φώτα, κατεβάζει παντζούρια και λέει σιωπή. 

Και όλοι φοβόμαστε, φοβόμαστε τον μπαμπά μου που ήρθε να μου δώσει δώρο. 

Και περιμένουμε. Ένα λεπτό περιμένουμε. 

Και μετά ξανά η μουσική δυνατά, τα παιδιά χορεύουν ξανά χορεύουν, οι κυρίες γελάνε.

Καλά του κάνεις, δε ντρέπεται που θέλει να δεί και το παιδί του.

Έτσι λένε οι κυρίες. 

Το σπίτι γεμάτο πατατάκια. 

Γιορτάζω λίγο ακόμα. Πόσο ακόμα; 

Μαγδαληνούλα έλα να σε φιλήσω καλό μου. 

Τι καλή που ναι η μαμά σου. 

Με χαιρετάνε φεύγουνε. 

Και η μαμά φεύγει. 

Πάει να πετάξει τα σκουπίδια. 

Μαμά σε βλέπω απ το μπαλκόνι. 

Βλέπω το δώρο του μπαμπά μου. 

Το κρατά αγκαζέ η μαμά. 

Αντίο δώρο. Αντίο μπαμπά.

Panayiotis Gouveris

ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΓΟΝΕΙΣ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Γεια σου ψυχή μου....

Έτσι λέω και μετά φεύγω. Σιγά σιγά φεύγω.

Και τώρα που να πάω;

Ντρέπομαι να μπαίνω στο σπίτι μου δίχως παιδί.

Περπατάω...πηγαίνω στα παλιά. Εκεί που έπαιζα με τον μικρό... πριν λίγο έπαιζα.

Δε θέλω, χωρίς το παιδί δε θέλω, φεύγω.

Και τώρα που να πάω;

Περπατάω...πηγαίνω στα σκαλάκια. Όλα τα δικαστήρια έχουν σκαλάκια.

Περιμένω να βγει κάνα δικαστής και να μου πει τα ευχάριστα.

Φτού ξελευτερία !!! έτσι να πει και να βλέπω το παιδί μου.

Τίποτα, κανείς, όλα κλειστά.

Περπατάω...πηγαίνω παραπάνω στου Σταυρού... μπαίνω ανάβω κερί και περιμένω...

Να βλέπω το παιδί, δεν έχω τίποτα άλλο για προσευχή...

Μπαμπά!!!

Το παιδί ! Μετ' αμάξι πέρασε... με είδε !

Δεν πρόλαβα...

Είδα τ' αμάξι και ένα χεράκι να με χαιρετά...

Βγάζω λεφτά,κέρματα πολλά και χάρτινα μαζί...

Ανάβω κεριά.

Όλα τα άναψα και περιμένω...

Panayiotis Gouveris

ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΓΟΝΕΙΣ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Παιδιά έχεις; έτσι μου λένε... τι να πω;
... παιδιά έχω ... πατέρα δεν έχουν.

Αύριο Κυριακή.

Χρόνια μου πολλά... και σε σένα χρόνια σου πολλά.

Γιορτάζεις!

Τα παιδιά σου που φυγαν, εκείνα που σου μοιάζουν, ακόμα σου μοιάζουν και ας μην τα ξαναβλέπεις.

Τα παιδιά σου που φυγαν στα πήραν και τώρα... τώρα τα γιορτάζεις... μόνο αυτό...

Χρόνια πολλά στη φωτογραφία που δείχνει την κόρη σου...

Χρόνια πολλά στη μπάλα του γιου σου... αυτή την καινούρια την μπάλα που δεν πάλιωσε ποτέ.

Χρόνια πολλά σε σένα, σε μένα σε κάποιους πολλούς που κάθονται και ντρέπονται να πούνε πως γιορτάζουν.

Παιδιά έχεις; έτσι μου λένε... τι να πω;
... παιδιά έχω ... πατέρα δεν έχουν. 

Panayiotis Gouveris

ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΓΟΝΕΙΣ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΠΑΜΠΑ!

Για κάθε πατέρα π' αγαπάει κι αφουγκράζεται

το παιδί του και για εκείνο θυσιάζεται,

για τους μπαμπάδες που γίνονται παιδιά

και τα χέρια τους μια μεγάλη αγκαλιά,

για τους μπαμπάδες που ακούν και συμβουλεύουν,

που συζητούν, που το διάλογο γυρεύουν,

για τους μπαμπάδες που προσφέρουν εμπειρίες,

αναμνήσεις όμορφες, γνώσεις, ωραίες ιστορίες,

για εκείνους που λένε "καλημέρα", "καληνύκτα",

που διαβάζουν παραμύθια και φιλάνε κάθε νύκτα, 

για εκείνους που φροντίζουν, που προστατεύουν,

που ενθαρρύνουν και στοργικά, μικρά κεφάλια χαϊδεύουν, 

γι' αυτούς που νοιάζονται, γι' αυτούς που ανησυχούνε,

που πρώτη θέση στην καρδιά τους στα παιδιά κρατούνε...

μα και για εκείνους που η μοίρα τους έφερε μακριά

όσο κι αν θέλουν στα παιδιά τους να βρίσκονται κοντά ... 

ένα μικρό κι ασήμαντο "χρόνια πολλά" ας πούμε,

τον πατερούλη το γλυκό, όλοι ας θυμηθούμε ...

Χρόνια πολλά μπαμπά! Χρόνια πολλά σε όλους τους μπαμπάδες!

πηγή: Cyprus-Fatherhood-Initiative

ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΓΟΝΕΙΣ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

A POEM FROM DADDY

The moment you came into this world

your cry was for me the sweetest word. 

I used to hold you in my arms

singing gently till sleep comes. 

I used to drive away all fear …

Made you feel safe when I was near …

I was the first to see you walk …

I was the first to hear you talk …

When “papa” came out of your mouth

I was the happiest man from north to south …

I used to feed you milk in a bottle.

I was a poney and you sat on my saddle. 

I was a plane, an animal, or even a train …

Just for your laugh I did things insane …

I used to tell you stories before “goodnight”

Whenever you were sad, I made everything right…

We made drawings of you, mom and dad.

I thank God for the good times we had!

We bought flowers, sweets and presents for mummy

made cards for her with love like honey …

We played music and sang and danced.

From all we did, this is just a glance …

A glance of the past … Now I am far away …

Not being able to see you every day …

I’m now not able to show you my love

to share with you sweet moments like the ones we used to have …

So now my child what else can I say?

I hope you are well, only this is what I wish and pray … 

@Cyprus Fatherhood Initiative 12/06/2013

πηγή: Cyprus-Fatherhood-Initiative

ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΓΟΝΕΙΣ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Μια μάνα με τρία παιδιά, έμεινε έγκυος στο τέταρτο.
Θεώρησε πολλά τα τέσσερα παιδιά και πήγε στο γιατρό, να τον συμβουλευτεί για την άμβλωση.

Ο γιατρός, τίμιος άνθρωπος, της είπε ως επιστήμονας, τους κινδύνους που συνεπάγεται για την γυναίκα η άμβλωση.

Η γυναίκα που κι η ίδια εφοβείτο την επέμβαση, στενόχωρεθηκε κι ήταν αναποφάσιστη: Δεν ήθελε να κρατήσει το παιδί, αλλά εφοβείτο και την άμβλωση!

Τότε ο γιατρός της λέει:

-Μην στενοχωριέστε. Υπάρχει τρόπος ν' αποφύγομε την άμβλωση!

Έλαμψε το πρόσωπο της γυναίκας: -Αλήθεια γιατρέ; Πώς;

-Είναι απλό:

Θ' αφήσομε να γεννηθεί το τέταρτο και θα φέρεις να σκοτώσομε το τρίτο! Έτσι και την άμβλωση θ' αποφύγουμε και τα παιδιά θα παραμείνουν τρία!

Τότε ξύπνησε η ΜΑΝΑ μέσα της και κατάλαβε το λάθος της.

Είθε το ξύπνημα αυτό ο Θεός, να το φέρει στην καρδιά της κάθε μητέρας, και το στόμα του Άδη, που καταπίνει τις χιλιάδες των αμβλώσεων, να κλείσει για πάντα!...

πηγή: agioritikovima.gr

ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΓΟΝΕΙΣ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

- Πατέρα δεν με ενδιαφέρει τι τρως, που κοιμάσαι, αν κρυώνεις η κουράζεσαι, τι νιώθεις η τι σκέφτεσαι. Δεν με ενδιαφέρει αν θες να μου μιλήσεις να με δεις, να πάμε βόλτα, για μπάνιο, σινεμά, να με δεις στη γιορτή του σχολείου, να δεις του καθηγητές μου. 

ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ ΔΩΣΕ ΜΟΥ. 

Θα μπορούσες και φυτό ακόμη να ήσουν σε ένα νοσοκομείο αρκεί να παίρνεις το μισθό σου η τη σύνταξή σου και να μου ΤΑ ΔΙΝΕΙΣ ΕΜΕΝΑ. 

- ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ όσο ήμουν στο σπίτι δεν σε έμαθα να σκέφτεσαι έτσι. 

Σε έμαθα να προσπαθείς, να εργάζεσαι, να ενδιαφέρεσαι, να εκτιμάς, να θαυμάζεις, να σκέφτεσαι. Μοιραζόμασταν τα πάντα και τα λεφτά βεβαίως, φροντίζαμε την υγεία μας και αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο. 

Τα λόγια του παιδιού αντικατοπτρίζουν το τρόπο που όχι μόνο βλέπει, αλλά ανέκαθεν έβλεπε τη συμβίωση η μητέρα του παιδιού.

Dionysios Kataskevastis

ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΓΟΝΕΙΣ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Η μικρόψυχη, νόμιζε πως τον έπιασε κορόιδο.
Δεν καταλάβαινε πως εκείνος απλώς δεν μπορούσε να χωρέσει την αγάπη του σε δύο Σαββατοκύριακα το μήνα, παρά μονάχα σε ολόκληρη ζωή.

Ο πρώτος της σύζυγος έφυγε, πριν φέρει στον κόσμο το κοριτσάκι τους.

Ασυμφωνία χαρακτήρων. Το διαζύγιο εκδόθηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Συναινετικό.

Εκείνος ούτε που ξαναρώτησε για το παιδί του. Έμεινε ένα όνομα να στολίζει τη ληξιαρχική πράξη γέννησης.

Κατά τα άλλα, ουδεμία διαφορά με το «αγνώστου πατρός».

Η μικρή γνώρισε μπαμπά στα δυόμισι, με το δεύτερο γάμο της μάνας της.

Ήρθε στη ζωή της ανέλπιστα, ένας άνθρωπος με την αγάπη ξέχειλη.

Την έκλεισε στην αγκαλιά του και της έδωσε την ασφάλεια που ζητούσε.

Στην πρώτη τους συνάντηση βύθισε το βλέμμα της στο δικό του, ανακοινώνοντας έτσι, με τα μάτια, την απόλυτη κυριαρχία της.

Εκείνος υποτάχθηκε ευτυχής.

Στα χρόνια που ακολούθησαν την έτρεχε στα πάρκα, στις παραλίες και στις πλατείες, να παίξει.

Την καμάρωνε να ανεβαίνει στην τσουλήθρα, να ολοκληρώνει την πρώτη της βόλτα στο ποδήλατο χωρίς βοηθητικές. 

Έπινε ακόμα και το γάλα που περίσσευε, για να μην της το δώσει η μάνα της με το ζόρι.

Ακόμα κι όταν γεννήθηκε ο γιός του, τέσσερα χρόνια αργότερα, δεν βρήκε διαφορά στην αγάπη του.

Κι έγινε κανονικός μπαμπάς. Την υιοθέτησε νομίμως.

Ήθελε να είναι και στα χαρτιά δικιά του. Επειδή την ένιωθε δικιά του.

Η μάνα ανύπαρκτη. Απούσα.

Μια σκιά που έκανε αισθητή την παρουσία της για να δημιουργήσει φασαρία και να προκαλέσει ένταση.

Μόνη της έννοια το κομμωτήριο και το τσάκισμα των πιστωτικών καρτών στην αγορά.

Η ρήξη δεν άργησε να έρθει.

Την ημέρα που πήγαν στο δικηγόρο για τις τελευταίες υπογραφές, η μικρή Θάλεια κρατούσε σφιχτά το χέρι του μπαμπά της.

Τα ματάκια της ήταν βουρκωμένα και η ανησυχία της έκδηλη.

Πόσα καταλαβαίνουν τα παιδιά…

Εκείνος της έκλεισε το μάτι χαμογελώντας καθησυχαστικά.

Η μικρή έπιασε το χαμόγελό του και το κρέμασε φυλαχτό στο στήθος της.

Τη σήκωσε στην αγκαλιά του, σίγουρος πως είχε πράξει το σωστό.

Mαρία Σαχινίδου

Είχε αναλάβει ο ίδιος την επιμέλεια των δυο παιδιών του.

Η μάνα τους υπέγραψε γρήγορα, τρέμοντας από συγκίνηση που θα αποκτούσε την ελευθερία της και θα συνέχιζε τη ζωή της, απαλλαγμένη από βάρη και ευθύνες.

Η μικρόψυχη, νόμιζε πως τον έπιασε κορόιδο.

Δεν καταλάβαινε πως εκείνος απλώς δεν μπορούσε να χωρέσει την αγάπη του σε δύο Σαββατοκύριακα το μήνα, παρά μονάχα σε ολόκληρη ζωή.

πηγή: eyedoll.gr

ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΓΟΝΕΙΣ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Η ζωή γίνεται αρκετά περίεργη και σκληρή πολλές φορές για να μας θυμίσει πιθανώς ότι τα πραγματικά διλήμματα με τα οποία οφείλουμε να αναμετρηθούμε είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που υποτίθεται πως επικρατούν.

Κάνοντας τη συνηθισμένη χθεσινή πρωινή περίπολο στις ενημερωτικές ιστοσελίδες το μάτι μου καρφώθηκε στον τίτλο μιας είδησης που έλεγε “Εύβοια: Συγκλονίζει ο σπαραγμός του παιδιού, που βρήκε νεκρό τον πατέρα του!”.

Τι φοβερό! Να ξυπνάς μέσα στη νύχτα και από ένστικτο να περνάς μια βόλτα από το δωμάτιο των γονιών σου, απλά να τους δεις, να επιβεβαιώσεις την παρουσία τους. Πόσες φόρες δεν το κάναμε κι εμείς και πόσες φορές δεν αντιληφθήκαμε τα δικά μας παιδιά να πράττουν το ίδιο; Και τελικά να καταλαβαίνεις πως κάτι δεν πάει καλά. Να λες “Μπαμπά; Μπαμπά;” αλλά ο πατέρας σου να μην απαντά. Να τον ταρακουνάς και να μην ανταποκρίνεται. Ο πατέρας σου να μη βρίσκεται πια στη ζωή. Να έχει πετάξει για άλλους κόσμους και να μην έχει προλάβει ο ένας να χαιρετίσει και να αγκαλιάσει τον άλλο.

Ο μπαμπάς που έτρεχε μαζί σου, σε πείραζε, κάνατε μαζί χαζομάρες, σε προστάτευε, σε βοηθούσε, πλέον είναι νεκρός. Ο μπαμπάς σου, ο ήρωάς σου, ο καλύτερός σου φίλος, έφυγε και σε άφησε πίσω μόνο σου. Και τώρα τι θα κάνεις; Σε ποιον θα στηριχθείς;

Το μέγεθος του σοκ δεν είναι μετρήσιμο. Μόνο όσοι το έχουν ζήσει ή έστω πέρασαν ξυστά από μια τέτοια εμπειρία μπορούν να το καταλάβουν.

Ο βιοπαλαιστής πατέρας δε θα δει το γιο του να μεγαλώνει και ο γιος του δε θα τον έχει δίπλα του για να τον καμαρώνει και να του δίνει δύναμη στα πρώτα ανεξάρτητα βήματά του.

Την ίδια στιγμή μια ακόμη τραγική ιστορία με θύμα ένα άλλο παιδί ερχόταν να μου δώσει το δεύτερο χαστούκι. Ένα 7χρονο παιδάκι αφού ξυλοκοπήθηκε άγρια από τους γονείς του, εκδιώχθηκε από το σπίτι του! Και ω του θαύματος! Οι γονείς είναι ευηπόληπτα μέλη της σάπιας κοινωνίας και μάλιστα δικαστικοί όπως διάβασα στο sigmalive. Ο Θεός να σε φυλάει από τέτοιους δικαστές. Μα τι στην ευχή μπορεί να έκανε ένα 7χρονο παιδί για να φάει τόσο ξύλο και μετά ο πατέρας του να το διώξει! Τι έκανε; Έσπασε ένα πιάτο; Λέρωσε τον τοίχο; Τρύπησε το χαλί; Τι έκανε ώστε να υποστεί αυτές τις συνέπειες που διέλυσαν την οικογένειά του;

Αυτές οι δύο δραματικές ιστορίες έχουν φυσικά μικρή σημασία. Σιγά τώρα. Πέθανε ο πατέρας σου στον ύπνο ή σε πλάκωσαν στο ξύλο και σε έδιωξαν από το σπίτι! Ας πρόσεχες! Με αυτά θα ασχολούμαστε τώρα; Τα πραγματικά διλήμματα της ζωής, τα σοβαρά προβλήματα μας είναι η ευρωζώνη, η δραχμή, οι μπαμπούλες, η ακυβερνησία, ο κος Σόιμπλε κτλ.

Ας σταματήσουμε όμως για λίγο το χρόνο κι ας βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση των παιδιών αυτών ή ας φανταστούμε πως ξυπνάμε μέσα στη νύχτα και ο άνθρωπός μας ή το παιδί μας δεν αναπνέει.

Εγώ αυτό ορίζω ως καταστροφή στη ζωή και όχι κάτι άψυχα πατσαβουριασμένα βρώμικα παλιόχαρτα.

Ας αναλογιστούμε λοιπόν όλοι ότι υπάρχουν διλήμματα και ψευδοδιλήμματα, υπάρχουν προβλήματα και ψευδοπροβλήματα. Οι αριθμοί και τα μεγέθη -εύκολα ή δύσκολα- μπορούν να ξαναγίνουν, οι άνθρωποι ποτέ.

Στρατής Μαζίδης

Ας μην χάσουμε και την ανθρωπιά μας. Είναι ότι μας απέμεινε. Αν είμαστε καλά, αν είμαστε γεροί και έχουμε ο ένας τον άλλο, θα ξαναφτιάξουμε και την πατρίδα μας. Δεν έχω καμία αμφιβολία.

+++

ΠΡΟΣΘΗΚΗ: λίγες ώρες αφού γράφονταν αυτές οι γραμμές, ένας καλός φίλος αποφάσιζε να μην σηκωθεί το πρωί από το κρεββάτι του αφήνοντας κι αυτός απροειδοποίητα πίσω του μια οικογένεια…

πηγή: freepen.gr

ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΓΟΝΕΙΣ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Ύστερα ο μπαμπάς έφυγε. Εγώ έκλαιγα, σιγανά έκλαιγα... στο δωμάτιό μου. 

Μετά έφυγαν οι φωτογραφίες. Πουθενά μπαμπάς. Λίγο κάτι Τρίτες, ένα τρίωρο. Λίγος μπαμπάς.

Μετά η μαμά είπε να φύγουμε και φύγαμε. Αντίο δεν είπα, δε χαιρέτησα. Κάπου μείναμε αλλού.

 Και έστελνα...γράμματα έστελνα στο παλιό μου το σπίτι.

Σάς παρακαλώ σε σάς που τώρα μένετε... στο παλιό μου το σπίτι.

Αν κάποιος την πόρτα σας χτυπήσει και είναι Τρίτη, θα είναι ο μπαμπάς μου. Δώστε του τα γράμματα και πείτε του ότι συνεχίζω... σιγανά στο δωμάτιό μου.

Panayiotis Gouveris

ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΓΟΝΕΙΣ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Μόλις την άφησα ... ξανά πάλι σε λίγες μέρες.Το παιδί μου σε λίγες μέρες.

Ξέχασε το τετράδιο. Της ορθογραφίας είναι. Πρέπει να της το πάω.

Στο σπίτι της μαμάς. Θα χτυπήσω θυροτηλέφωνο. Χτυπάω.

- Ποιος είναι; 

- Η μικρή ξέχασε το τετράδιο.

- Μήπως το κράτησες ξεπίτηδες για να τη δεις;

- Άνοιξέ μου να της το δώσω.

- Άστο κάτω στο γραμματοκιβώτιο θα το πάρουμε.

- Δε χωράει αφού σε παρακαλώ.

- Φύγε θα καλέσω την αστυνομία.

Ει δυνατόν προς κάθε κατασκευαστή τετραδίων. Ας είναι τα τετράδια μικρότερα σας παρακαλώ. Έτσι για να χωράν.

Panayiotis Gouveris