Αν είσαι μάνα Χριστιανή, αν είσαι πατέρας πιστός, αν είσαι γιαγιά ή παππούς πού αγαπά τον Χριστό, να ξέρεις ότι έχεις χριστιανικό καθήκον και ευθύνη για την ορθόδοξη αγωγή του παιδιού ή του εγγονού σου.

Αν περιμένετε πρώτα να μεγαλώσουν τα παιδιά και μετά να τα συνδέσετε με τον Χριστό, με την Εκκλησία, με τα ζωοπάροχα Μυστήρια, θα είναι ίσως πολύ αργά. Μπορεί να τα έχετε ήδη χάσει! 

ΒΡΕΦΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

Πόση αγάπη δείχνουν οι γονείς για κάθε παιδί τους σε όποια ηλικία του! Ειδικότερα μάλιστα όταν αυτό βρίσκεται στην βρεφική ηλικία. Πόσες φροντίδες! Πόσες μέριμνες για το κάθε παιδί! Για την τροφή του, για τα ρούχα του, για την ψυχαγωγία και το παιχνίδι του, για το μέλλον του.

Συχνά όμως παρατηρείται μία βασικότατη παράλειψη. Ενώ φροντίζουν και με υπερβολικό τρόπο για όλα τ' άλλα, αδιαφορούν ή υποβαθμίζουν την έγνοια του να δώσουν στο παιδί τους από αυτήν την βρεφική ηλικία μία ορθόδοξη αγωγή. Νομίζουν ίσως, εσφαλμένα, ότι κάτι τέτοιο θα πρέπει να του δοθεί αργότερα ή, το ακόμη χειρότερο, αδιαφορούν τελείως για κάτι τέτοιο. Και βλέπει κανείς παιδιά να κολυμπούν κυριολεκτικά μέσα στα παιχνίδια, να υπάρχει μέριμνα να τούς μιλούν είτε οι γονείς είτε κάποιοι άλλοι σε μία ξένη γλώσσα, για να συνηθίζουν. Να παρακολουθούν παιδικές εκπομπές και κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση και ταυτόχρονα να αποστερούνται μίας ορθόδοξης εκκλησιαστικής αγωγής. Κι έτσι να στερείται το παιδί της Χάριτος και τής ευλογίας του Θεού, ενώ ταυτόχρονα αρχίζουν να μεγαλώνουν μαζί του και τα ανθρώπινα πάθη.

Γονείς πού ηθελημένα επιλέγουν ή αδιαφορούν να προσφέρουν μία τέτοια αγωγή, όχι μόνο θα δώσουν λόγο στον Θεό, αλλά και πικρά θα μετανιώσουν. Ίσως για την εξέλιξη του ίδιου του παιδιού τους. Αλήθεια, με ποίο δικαίωμα και με ποία καρδιά στερούμε από το μικρό παιδί την αγάπη και την ευλογία του Θεού; 

Να ξέραμε πραγματικά πόσο το ζημιώνουμε και από τι το στερούμε, όταν δεν το πηγαίνουμε στον ιερό Ναό, στη θεία Λειτουργία και δεν το οδηγούμε στην θεία Κοινωνία! 

Αν είσαι μάνα Χριστιανή αν είσαι πατέρας πιστός αν είσαι γιαγιά ή παππούς πού αγαπά τον Χριστό, να ξέρεις ότι έχεις χριστιανικό καθήκον και ευθύνη για την ορθόδοξη αγωγή του παιδιού ή του εγγονού σου.

Πρωτίστως θα πρέπει να το εξοικείωσης με τον χώρο του ιερού Ναού. 

Να μάθει το παιδί και να αισθανθεί την εκκλησία σαν σπίτι του. 

Να του μιλήσεις με αγάπη, με τρυφερότητα για τον Θεό πού έρχεται μέσα μας με την θεία Κοινωνία, τον Θεό πού μας αγιάζει και μας φωτίζει και από αγάπη πολλή θέλει να Τον κοινωνούμε. 

Να το προετοιμάσεις έτσι, ώστε χωρίς αντιδράσεις να προσέλθει στο Μυστήριο τής θείας Κοινωνίας. Και να το συνηθίσεις ώστε τακτικά και από πολύ μικρή ηλικία να γεύεται το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο το πανάγιο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Υιού του.

Να μάθει το παιδί από αυτή τη μικρή ηλικία να κάνει τον σταυρό του πριν και μετά το φαγητό. 

Να δει πρώτα και συνεχώς εσένα να το πράττεις για να εντυπωθεί και χαραχθεί στην βρεφική του αντίληψη. 

Να συνηθίσει τον ήχο τής εκκλησιαστικής υμνωδίας, να οσφρανθεί το θυμίαμα μπροστά στις άγιες εικόνες. Να μάθει να ξεχωρίζει και να προσκυνά τον Χριστό, την Παναγία, τον άγιο του, τον τίμιο Σταυρό. 

Να εξοικειωθεί με τον ιερέα, πού ποτέ δεν πρέπει να τον ταυτίζουμε με αυτόν πού θα το τιμωρήσει ή θα το μαλώσει, όταν δεν κάθεται φρόνιμα ή δεν τρώει το φαγητό του. 

Θα πρέπει να του μάθουμε ότι ο ιερέας το αγαπά, ότι το ευλογεί, και γι' αυτό θα πρέπει να του ασπάζεται το χέρι. Το χέρι πού αγγίζει τον Ιησού Χριστό.

Άλλαξαν οι εποχές. Κάποτε τα περισσότερα παιδιά έτσι μεγάλωναν. Τα νανούριζαν οι μανάδες και οι γιαγιάδες τους με ύμνους και τροπάρια τής Εκκλησίας. Έπαιζαν στα προαύλια των Ναών. Άκουγαν και χτυπούσαν τα ίδια την καμπάνα, κι έτρεχαν να φιλήσουν το χέρι του ιερέα. 

Τώρα τερατόμορφα παιχνίδια αντικαθιστούν την ιλαρότητα των αγίων. Κινούμενα σχέδια εξάπτουν την φαντασία και σταλάζουν την πονηριά, την εκδίκηση και την βία στις παιδικές ψυχές. Όμως όσοι έχουν σχέση με μικρά παιδιά, ας αναλογισθούν τις ευθύνες και το χρέος τους. Ευθύνη και χρέος να διαφυλαχθεί το παιδί ως κόρη οφθαλμού, γιατί είναι δώρο Θεού και αυριανός πολίτης της Βασιλείας του.

Αξίζει ν' ακούσουμε στους αλλοπρόσαλλους και αποστατημένους καιρούς μας την παιδαγωγική νουθεσία του Aγίου Κοσμά του Αιτωλού για το πώς ασκείται αυτή ή ορθόδοξη αγωγή. Αξίζει να σκεφθούμε πόσο κοντά ή μακριά είμαστε από το πνεύμα των άγιων μας. Λέει ο άγιος: «Να κάμεις μίαν εικόνα του Χριστού, της Παναγίας, του Προδρόμου, να έχεις και τον άγιων του παιδιού σου και όταν το παιδί σου σηκώνεται από τον ύπνον να σου γυρεύει ψωμί, μην του δίνης, μόνο να πάρεις το ψωμί να το βάλεις εμπρός εις την εικόνα του Χριστού και να του ειπείς: "Εγώ, παιδί μου, δεν έχω ψωμί. Ο Χριστός έχει. Σήκω να κάμεις τον σταυρόν σου, να παρακαλέσομε τον άγιον σου να παρακάλεση τον Χριστό να σου το δώσει". Και έτσι το παιδίον παρακινείται δια την αγάπην του ψωμιού και ευθύς όπου ξυπνά, τον άγιων του βλέπει. Βλέποντας τότε ο διάβολος το παιδίον πώς έχει την ελπίδα του εις τον Χριστόν και εις τον άγιον του, κατακαίεται και φεύγει».

Έτσι συμβουλεύουν οι άγιοι. "Έτσι ορίζουν να παιδαγωγούμε τα παιδιά μας, για να τα συνηθίσουμε να ζουν με τούς αγίους, να ευχαριστούν τον Χριστό και να αποδιώχνουν τον διάβολο. Ας τούς ακούσουμε, για να μη στερήσουμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας από την ορθόδοξη αγωγή την σωτήρια. 

"ΑΦΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΡΧΕΣΘΑΙ ΠΡΟΣ ΜΕ..." 

Είναι σε όλους γνωστό το περιστατικό κατά το οποίο κάποιες ευσεβείς μητέρες ή κάποιοι ευσεβείς γονείς έφεραν τα μικρά παιδιά τους κοντά στον Χριστό, για να τα ευλόγηση - «ίνα αυτών άψηται». Το περιστατικό το διασώζουν και οι τρεις συνοπτικοί Εύαγγελισταί (Ματθ. ιθ' 13-15,Μάρκ.ι' 13-16,Λουκ. ιη' 15-17). 

Ο ευαγγελιστής Λουκάς τα ονομάζει βρέφη, πού μπορεί να σημαίνει ότι κάποια από τα παιδιά αυτά ήσαν πάρα πολύ μικρά και τα κρατούσαν οι μητέρες τους στην αγκαλιά, αν και το πιθανότερο είναι ότι μπορούσαν να περπατήσουν, διότι ο Κύριος, όπως αναφέρει ή συνέχεια της διηγήσεως, τα κάλεσε να έλθουν κοντά του, τα αγκάλιασε με αγάπη και στοργή και τα ευλόγησε, «τιθείς τάς χείρας έπ' αυτά».

Οι μαθηταί Του Κυρίου επέπληξαν τούς γονείς των παιδιών, είτε γιατί νόμιζαν ότι θα του προσέθεταν κόπο ή ότι θα αφαιρούσαν από τον πολύτιμο χρόνο του, είτε γιατί συμμερίζονταν τις αντιλήψεις της εποχής ότι δεν αρμόζει να απασχολούν τον Κύριο για μικρά παιδιά, είτε γιατί φοβόντουσαν ότι, εάν γινόταν τέτοια αρχή, θα συνέρρεαν και των υπολοίπων γονέων τα παιδιά και ή πράξη της ευλογίας δεν θα είχε τελειωμό• είτε γιατί εκτιμούσαν ότι τα μικρά παιδιά είναι θορυβώδη και θα ενοχλούσαν με την παρουσία τους την ακρόαση του θείου λόγου.

Ή επίπληξη των μαθητών προς τούς γονείς των μικρών παιδιών δεν φαίνεται να έγινε από κακή πρόθεση. Έγινε είτε από απειρία είτε από κακή αντίληψη των πραγμάτων είτε από έλλειψη βαθυτέρας κατανοήσεως του γνησίου πνεύματος του Ευαγγελίου, το όποιο διδάσκει ότι ο Κύριος δέχεται κοντά του όλους ανεξαιρέτως τούς ανθρώπους, πολύ περισσότερο τα βρέφη και τα νήπια. Αλλά ακόμη κι αν δεν έγινε από κακή πρόθεση, ήταν οπωσδήποτε άστοχη ενέργεια.

Ο Κύριος τούς παρατήρησε, εκδηλώνοντας την έντονη απαρέσκεια του. Αφήστε, τούς είπε, τα παιδάκια να έλθουν κοντά μου και μη τά εμποδίζετε. «'Άφετε τά παιδία έρχεσθαι πρός με και μή κωλύετε αυτά» (Λουκ. ιη' 16). Μην αποθαρρύνετε τις ευσεβείς μητέρες πού τα έφεραν με εμπιστοσύνη κοντά μου. Τα παιδιά αξίζουν πιο πολύ απ’ ότι νομίζετε. Δεν θέλω να τα υποτιμάτε ούτε να τα περιφρονείτε ούτε να λέτε ότι δεν καταλαβαίνουν, ούτε να τα εμποδίζετε να έρχονται από μικρά κοντά μου. Δικαιώματα δεν έχουν μόνον οι μεγάλοι. Έχουν και τα μικρά παιδιά, πού είναι ή ελπίδα και το μέλλον της ανθρωπότητος.

Δυστυχώς ή άστοχη ενέργεια των μαθητών τού Χρίστου επαναλαμβάνεται και στην εποχή μας με διαφορετικούς ίσως τρόπους. Όλοι ομιλούν με βαρύγδουπα λόγια και αφιερώνουν παγκόσμια ήμερα για το παιδί, άλλα στην πράξη κανείς δεν εκδηλώνει προς τα παιδιά την απέραντη αγάπη και στοργή πού εξεδήλωσε ο θείος Διδάσκαλος. Έχουν βεβαίως οι άνθρωποι σήμερα μία ευαισθησία προς τα παιδιά, πού κι αυτή είναι επηρεασμός από την χριστιανική διδασκαλία, αλλά περιορίζουν το ενδιαφέρον τους κυρίως στις υλικές ανάγκες των παιδιών, στην υγιεινή διατροφή τους, στο καλό ντύσιμο τους, στις σπουδές, στη νοσοκομειακή περίθαλψή τους. Για τις πνευματικές ανάγκες τους δεν δείχνουν κανένα σχεδόν ενδιαφέρον. Άλλα έτσι πού ενεργούν, είτε από άγνοια του θελήματος του Θεού, είτε κι από κακή πρόθεση ορισμένοι, εμποδίζουν τα παιδιά να συνδεθούν με τον Χριστό και την Εκκλησία.

Το παράδοξο είναι ότι σ' αυτούς πού εμποδίζουν τα παιδιά να έλθουν κοντά στον Χριστό, συμπεριλαμβάνονται κάποτε ακόμη και γονείς των παιδιών, όσο κι αν αυτό μας φαίνεται παράξενο. Λόγου χάριν, όταν οι γονείς δεν εκκλησιάζονται την Κυριακή, δεν εκκλησιάζονται ούτε και τα παιδιά τους. Όταν οι γονείς ντύνονται κοσμικά, ντύνουν κοσμικά και τα παιδιά τους.

 

Πόσο ωραιότερο θα ήταν οι γονείς, δίνοντας οι ίδιοι πρώτοι το καλό παράδειγμα, να μαθαίνουν στα μικρά παιδιά τους προσευχές, να τα μαθαίνουν να εκκλησιάζονται, να κοινωνούν, να εξομολογούνται, να παρακολουθούν το Κατηχητικό σχολείο, να μελετούν χριστιανικά βιβλία, να λένε πάντοτε την αλήθεια, να κάνουν πάντοτε το καλό! Τα μικρά παιδιά είναι σαν ένα λευκό βιβλίο. 'Ότι βλέπουν, ότι ακούνε, αυτό αντιγράφουν.

Άλλα δεν είναι μόνον οι γονείς επιτιμητές των μικρών παιδιών. Μπορεί να είναι και εκκλησιαστικοί παράγοντες και εκπαιδευτικοί και πολιτικοί και υψηλά ιστάμενα πρόσωπα και εκφωνητές εκπομπών στο ραδιόφωνο και τηλεπαρουσιαστές στην τηλεόραση και συντάκτες εγκυκλίων σε Υπουργεία και συντάκτες νόμων του Κράτους. 

Δηλαδή γίνονται επιτιμητές των μικρών παιδιών ακόμη και πρόσωπα και φορείς πού θα έπρεπε να στηρίζουν τούς νέους μας. Αντί να πάρουμε όλοι μας κάτι από την πνευματική ομορφιά πού έχουν τα μικρά παιδιά, αντί να μιμηθούμε τις αρετές πού έχουν από την φύση τους τα μικρά παιδιά, την αθωότητα, την αφελότητα της καρδιάς, την ανεξικακία, την αμνησικακία, την ταπείνωση, την υπακοή, την εμπιστοσύνη προς τούς γονείς τους, θέλουμε να τα κάνουμε όπως είμαστε εμείς κι ακόμη χειρότερα.

Για όλους αυτούς πού εμποδίζουν τα παιδιά να έλθουν κοντά στον Χριστό ισχύει ή παρατήρηση του Κυρίου μας: «Άφετε τα παιδία έρχεσθαι πρός με». 

Αφήστε τα παιδιά να έλθουν κοντά μου, να βαπτισθούν στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Άγιου Πνεύματος, να κοινωνούν Σώμα και Αίμα Χριστού, να παίρνουν την Χάρι και την ευλογία μου! Αφήστε τα παιδιά να έλθουν κοντά μου να νιώσουν το χάδι της προστασίας μου, την απέραντη αγάπη και στοργή μου! 

Αφήστε τα παιδιά να έλθουν κοντά μου να τα προστατεύσω από τον λίβα της αμαρτίας. Τα προορίζω για τις υψηλές κορυφές της αρετής- για την ουράνια Βασιλεία μου! 

Αν περιμένετε πρώτα να μεγαλώσουν τα παιδιά και μετά να τα συνδέσετε με τον Χριστό, με την Εκκλησία, με τα ζωοπάροχα Μυστήρια, θα είναι ίσως πολύ αργά. Μπορεί να τα έχετε ήδη χάσει! 

Μη αμελείτε να τα οδηγείτε από μικρά κοντά μου. Συνδέστε τα με την Εκκλησία μου και την αλήθεια του Ευαγγελίου μου. 

(Από τον "ΣΩΤΗΡΑ")

πηγή: patirstavros.gr

Γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ ἄγαμη μητρότητα ὡς συνειδητὴ ἐπιλογὴ ἀπόρριψης τοῦ ἀνδρός, συζύγου καὶ πατέρα εἶναι δημιούργημα ἀκραίου φέμινισμοῦ τῆς σύγχρονης ἐποχῆς. Ἡ Ἐκκλησία, ὅπως καὶ ἡ Ἐπιστήμη, βλέπει ὡς προβληματικὴ τὴν ἄγαμη μητρότητα καὶ δὲν εἶναι ὑπὲρ τῆς νοοτροπίας θέ-σμοποίησής της.

Φαίνεται ὅτι ἡ οἰκογένεια ἀμφισβητεῖται. Ἐπιδιώκεται ἀπὸ τὰ φεμινιστικὰ κινήματα τὸ δικαίωμα τῆς ἰσότητας τῶν δυὸ φύλων ὡς τὸ δικαίωμα τῆς γυναίκας γιὰ ἐλεύθερη σύλληψη. Ὁ φεμινισμὸς θέλει νὰ καθιερώσει ὡς τρόπο ζωῆς τὴν ἄγαμη μητρότητα.

Στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἕνα σπάνιο φαινόμενο, ἀλλὰ στὴν Εὐρώπη καὶ στὸν κόσμο τείνει νὰ λάβει τὴ μορφὴ θεσμοῦ, τρόπου ζωῆς. Παρὰ ταῦτα δὲν ἔχει κατορθώσει ἀκόμη νὰ γίνει κανόνας οἰκογενειακῆς ζωῆς. Μάλιστα καὶ ἡ ἐπιλογὴ μητρότητας μὲ ἐξωσωματικὴ γονιμοποίηση χωρὶς γάμο, ἀκόμη καὶ χωρὶς σεξουαλικὴ σχέση, δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι πεθαίνει ὁ θεσμὸς τῆς οἰκογένειας. Παρὰ ταῦτα, ἡ οἰκογένεια, ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ δυὸ γονεῖς ἑνωμένους μὲ γάμο, συνεχίζει νὰ συνιστᾶ τὸ κυρίαρχο μοντέλο οἰκογένειας.

Γιὰ τοὺς ἱερεῖς μας οἱ κοινωνικὲς συνθῆκες, τὰ νέα ἤθη, ἡ ἀλλοτρίωση θεσμῶν ἀποτελοῦν τὶς ἀποκλειστικὲς αἰτίες γιὰ τὶς νέες ἐπιλογὲς στὴ μορφὴ τῆς οἰκογενείας. Ὑπάρχει μία τάση νὰ ἐγκαταλείπεται ὅ,τι παλαιὸ καὶ νὰ ἐπί-διώκεται κάτι καινούργιο. Κάθε παραδοσιακὸς θεσμὸς χαρακτηρίζεται ὡς κά-τεστημένο. Ἀποτέλεσμα αὐτοῦ τοῦ ἄμετρου φιλελευθερισμοῦ, τῆς τάσης γιὰ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὴν παραδοσιακὴ μορφὴ οἰκογένειας, στὴν ὁποία ἡ γυ-ναίκα καὶ μητέρα ἔνιωθε καταπιεσμένη, εἶναι ἡ συνειδητὴ ἐπιλογὴ τῆς ἄγαμης μητρότητας, τὴν μονογονεϊκῆς αὐτῆς μορφῆς τῆς οἰκογένειας.

Οἱ ἄγαμες μητέρες μέσα στὴ γενικὴ ἀμφισβήτηση ἀξιῶν καὶ θεσμῶν, ἀμφισβητοῦν τὸν διγονεϊκὸ θεσμὸ οἰκογένειας, γιὰ ν’ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὸ βάρος τοῦ ἄνδρα καὶ νὰ χαροῦν τὰ ἀγαθὰ τῆς ἀπόλυτης ἐλευθερίας, νὰ αὐτόπροσδιορίζονται σὲ κάθε ἐνέργεια τῆς ζωῆς τους χωρὶς κανένα ἔλεγχο καὶ ἐμπόδιο.

«Πολλὲς μόνες μητέρες ἐκφράζουν πολὺ συχνά…τὴν ἐπιθυμία νὰ εἶναι μάνα καὶ πατέρας γιὰ τὸ παιδί. Ἀρνοῦνται κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ρόλο- γονέα στὸν ἄντρα, θεωρώντας ὅτι αὐτὸς ὁ ρόλος μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μόνον ὅταν ἡ μητέρα δὲν μπορεῖ “νὰ τὰ βγάλει πέρα” … ὑποδηλώνοντας ἕνα εἶδος “ “παντοδυναμίας” τῆς μόνης μητέρας σὲ σχέση μὲ τὸ παιδί…

Σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις ἡ ἐμπειρία τῆς μητρότητας προκαλεῖ καὶ ἐνισχύει ἀσυνείδητες νευρωτικὲς συγκρούσεις, οἱ ὁποῖες ἀκριβῶς μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν σὲ αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία τῆς παντοδυναμίας. Ἔτσι σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις μονογονεϊκότητας τὰ βαθύτερα κίνητρα τῆς ρήξης εἶναι ἡ ἐπιθυμία γιὰ ἀποκλειστικὴ σχέση μητέρας – παιδιοῦ. Οἱ νέες τεχνικὲς γονιμοποίησης, ποὺ ἐπιτρέπουν σήμερα – δυνητικὰ – τὴν ἱκανοποίηση τῆς ἐπιθυμίας τῶν μόνων γυναικῶν νὰ ἀποκτή-σουν παιδὶ χωρὶς συμμετοχὴ ἄνδρα…ἐνισχύουν τὴ συγκεκριμένη ἐπιθυμία τῆς παντοδυναμίας»[1]. 

Γιὰ τοὺς ἱερεῖς μας ἀποτελοῦν «θύματα τοῦ περιβάλλοντος, ποὺ προσπάθησε νὰ τὶς πείσει ὅτι εἶναι τόσο μαγευτικὸ νὰ εἶσαι ἐλεύθερος, νὰ κάνεις ὅ,τι θέλεις, ὅπως θέλεις, ὅποτε θέλεις, οἱ ἄγαμες μητέρες, ἀρνούμενες τὸ κοινωνικὸ κατεστημένο, βρίσκονται ξαφνικὰ μόνες καὶ δυστυχισμένες μὲ ἕνα παιδὶ στὴν ἀγκαλιά»[2]. 

Δὲν ἐπιτρέπεται, ὑποστηρίζουν, ἡ γυναίκα νὰ θέλει νὰ λειτουργεῖ αὐτόνομα ὡς μητέρα ἄνευ συζύγου καὶ πατέρα τοῦ παιδιοῦ της. Ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία καταδικάζει κάθε αὐτονόμηση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν λειτουργιῶν του καὶ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὴν ὀντολογική, ὑπαρξιακὴ ρίζα, τὸν Θεό. «Ἡ αὐτονομία εἶναι ἡ πηγὴ καὶ τὸ περιεχόμενο τῆς ἁμαρτίας, ἐπειδὴ ἀποτελεῖ παραχάραξη τῆς ἀλήθειας τοῦ ἀνθρώπου, ἀκρωτηριασμὸ καὶ ἐγκλωβισμό του στὴν βιολογικότητα … ἡ αὐτονόμηση τοῦ νόμου τῆς σεξουαλικότητας, τῆς τεχνολογίας, τῆς πολιτικῆς κ.λπ. κινδυνεύει νὰ ὁδηγήσει τὴν ἀνθρωπότητα σὲ μία ἠθική, πολιτιστική, ἀκόμα καὶ βιολογικὴ αὐτοκαταστροφή»[3]. 

Ἡ φεμινιστικὴ ἀντίδραση κατὰ τοῦ ἀνδρὸς δὲν μπορεῖ νὰ θυσιάζει καὶ τὸ παιδί.

Δὲν εἶναι λοιπὸν τυχαῖο ποὺ πολλοὶ ὑπεύθυνοί της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀναρωτιοῦνται τί κάνει τὴν ἄγαμη μητέρα νὰ ἐπιλέγει συνειδητὰ τὴν ἄγαμη – ἀνύπανδρη μορφὴ ζωῆς, τὴ μονογονεϊκὴ οἰκογένεια, νὰ ἔχει ἕνα παιδὶ καὶ ὅλα τὰ βάρη καὶ τὰ προβλήματα, μέσα στὴ μοναξιά, χωρὶς νὰ ἔχει ἔστω τὴ σκιὰ τοῦ ἄνδρα-συζύγου καὶ πατέρα τοῦ παιδιοῦ της; 

Γιατί, ἐνῷ δύναται νὰ πραγματοποιήσει γάμο μὲ τὸν πατέρα τοῦ παιδιοῦ της, ἀρνεῖται τὸν γάμο; 

Ὁ ἀρχιμανδρίτης Ἐμμανουὴλ Καλύβας ἀπαντᾶ: «Τὰ βασικὰ αἴτια εἶναι τὰ ἑξῆς:

Πρῶτον, ἡ τραυματικὴ ἐρωτικὴ ἐμπειρία καὶ συμβίωση μὲ τὸ ἄλλο φύλο κάμει τὶς ἄγαμες μητέρες νὰ πάρουν ἀπόφαση νὰ ἀποκτήσουν ἕνα παιδὶ ἀρνούμενες τὸν ἄνδρα. 

Δεύτερον, ἡ δυστυχὴς οἰκογενειακὴ ἐμπειρία ἀπὸ τὶς διαταραγμένες σχέσεις τῶν γονέων, ποὺ πλήγωσαν τὰ παιδιά. Ἡ ἄγαμη μητέρα ἀπορρίπτει πλέον τὸν θεσμὸ συζυγίας, ἐκδικούμενη τοὺς γονεῖς της. 

Τρίτον, μὲ τὴν συνειδητὴ ἐπιλογὴ τῆς ἄγαμης μητρότητας ἡ ἄγαμη μητέρα ἀρνεῖται τὸν θεσμὸ τοῦ γάμου, διότι τὸν θεωρεῖ ὡς κατεστημένο καταπιέσεως ἐφ’ ὅσον τὴν ἐμποδίζει στὴν πλήρη ἐλευθερία, τὴν αὐτονόμησή της καὶ ἀκόμη στὴν δημιουργία πολλαπλῶν ἐρωτικῶν σχέσεων καὶ ἀλλαγῆς ἐραστῶν. 

Τέταρτον, ἡ ἀπόρριψη τοῦ γάμου εἶναι μία ἀκραία φεμινιστικὴ ἀντίδραση πρὸς τὸ ἄλλο φύλο, εἶναι τὸ σύνδρομο ἀπορρίψεως τοῦ ἀνδρικοῦ φύλου…Αὐτὴ ἡ τάση τῆς γυναίκας γιὰ ἐπίδειξη παντοδυναμίας, ἡ αὐτοἡρωοποίηση, εἶναι νευρωτικὴ καὶ τελικὰ εἶναι ἄρνηση τοῦ φύλου τοῦ ἀνδρός, ἀλλὰ καὶ τῆς γυναικός, ἀφοῦ ἡ γυναίκα λειτουργεῖ σωστὰ ὡς γυναίκα καὶ ὄχι ὡς ἀνδρογυναίκα»[4].

Διαπιστώνεται ἔτσι ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἐπιθυμεῖ νὰ περιθάλψει τὶς ἄγαμες μητέρες καὶ νὰ συμπαρασταθεῖ στὰ ποικίλα προβλήματά τους, ἀλλὰ δὲν θέλει νὰ συμβάλει στὴ δημιουργία κανόνος, τρόπου ζωῆς ἄγαμης μητρότητας, ἐπειδὴ μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ζωῆς πιστεύει ὅτι βλάπτεται καὶ ἡ μητέρα καὶ ὁ πατέρας καὶ πρὸ παντὸς τὸ παιδί. «Εἶναι δυνατὸν νὰ γίνει θεσμὸς ἡ ἄγαμη μητρότητα; Εἶναι ὑγιής, φυσικὴ κατάσταση;

Ἀσφαλῶς ὄχι, διότι εἶναι ἀνεπαρκὴς ἡ μητέρα νὰ ὑποκαταστήσει τὸν πατέρα καὶ νὰ ἀναλάβει νὰ παίξει τὸ ρόλο πατρότητας καὶ μητρότητας συγχρόνως. Ἐκ τῆς φύσεώς της πλάσθηκε ἡ γυναίκα νὰ λειτουργεῖ στὰ πλαίσια τοῦ φύλου της, ὡς μητέρα…Ἡ περίπτωση τῆς μητρότητας χωρὶς γάμο εἶναι σεβαστή, ἀλλὰ εἶναι παθολογικὴ καὶ χρειάζεται ν’ ἀντιμετωπιστεῖ μὲ πολλὴ ἀγάπη»[5]. 

Ἡ ἄγαμη μητέρα ἀπειλεῖται μὲ ἀπόγνωση ἀπὸ τὸν κοινωνικὸ στιγμα-τισμὸ καὶ τὴν κατακραυγὴ τῶν κριτῶν καὶ κατακριτῶν καὶ ὅλα τὰ συναφῆ προβλήματα δὲν χρειάζεται καὶ ἡ καταδικαστικὴ συμπεριφορὰ ἐκ μέρους τῶν λειτουργῶν τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἡρωισμὸς τῆς ἄγαμης μητέρας ὄχι μόνο νὰ κρατήσει τὸ παιδί, ἀλλὰ πρὸ παντὸς νὰ τὸ ἀναθρέψει μόνη της, νὰ παίξει τὸν ρόλο ὄχι μόνο τῆς μάνας ἀλλὰ καὶ τοῦ πατέρα. 

Ἡρωισμὸς νὰ γίνει ἀνεξάντλητη πηγὴ ἀγάπης καὶ χαρᾶς, ὑπομονῆς, καρτερίας, ἐλπίδας, γιὰ νὰ μὴν πλήγώσει τὸ παιδί της, γιὰ νὰ μὴν κυριευθεῖ ἀπὸ τὸ σύνδρομο τῆς ἀποστερήσεως τοῦ πατέρα. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κωφεύουμε ἐνώπιον τῆς σιωπηλῆς κραυγῆς καὶ ἀγωνίας τῶν ἄγαμων μητέρων. Τὸ πρόβλημα ὑπάρχει. Δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀγνοοῦμε. 

Οἱ ἄγαμες μητέρες δὲν πρέπει νὰ ἀφήνονται ἀβοήθητες, ἀνυπεράσπιστες. Ἡ Ἐκκλησία δὲν βλέπει τὴν ἄγαμη μητρότητα ὡς θεσμὸ καὶ τρόπον ζωῆς, ἀλλὰ ὡς ἕνα ἀτυχὲς ἢ καὶ τραγικὸ ἐπεισόδιο. Κι ὅμως. Αὐτὴ καθεαυτὴ ἡ μητρότητα, ἡ κυοφοροῦσα γυναίκα, εἶναι κάτι τὸ ἱερὸ καὶ μεγάλο. Δὲν βλέποῦμε τὴν ὁποιαδήποτε αἰτία συλλήψεως ἐκτὸς γάμου, γιὰ νὰ κρίνουμε, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ μεγαλειῶδες γεγονὸς τῆς κυοφορίας ἑνὸς ἀνθρώπου στὰ σπλάχνα τῆς εὐγενικῆς ὑπάρξεως τῆς γυναίκας, ποὺ χρειάζεται ὑποστήριξη, στοργή, γιὰ νὰ μὴν κινδυνεύσει. Ἡ κυοφοροῦσα ἄγαμη μητέρα μέσα σ’ ὅλα τὰ προβλήματα καὶ τὴν ὀδύνη της θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς θυμίζει τὴν κυοφοροῦσα καὶ διωκομένη Θεοτόκο: «καὶ ἐν γαστρι ἔχουσα ἔκραζεν ὠδινοῦσα καὶ βασανιζομένη τεκεῖν» (Ἀποκ. 12,2).

Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν κατακρίνει, ἀλλὰ ἐκφράζει καὶ συνεχίζει τὸ ἔργο ἀγά-πῆς τοῦ Οὐράνιου Πατρός. «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. 3,16). 

Ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ μιμεῖται τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ μὴν κρίνει φαρισαϊκὰ ταλαίπωρες ψυχές «οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν Υἱὸν Αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σωθῆ ὁ κόσμος δι’ Αὐτοῦ» (Ἰω. 3,17). Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δίδαξε: «οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σώσω τὸν κόσμον» (Ἰω. 12,47). Ποῖος εἶναι ὁ ἀναμάρτητος καὶ ὁ ἅγιος καὶ ὁ ἄπταιστος, ὥστε νὰ κατακρίνει τὶς ἄγαμες μητέρες, γιατί καὶ πῶς εἶναι ἄγαμες μητέρες; Ποῖος δύναται νὰ ρίξει τὸν λίθο τῆς κατακρίσεως καὶ ἐνοχοποίησης κατὰ τῶν ἄγαμων μητέρων, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς ἀποδέχεται καὶ συγχωρεῖ ἀκόμη καὶ τὴν «ἐπ’ αὐτοφώρῳ μοιχευομένη» καὶ μετὰ παρρησίας ἐλέγχει τοὺς ὑποκριτὲς καὶ φαρισαίους καὶ λέγει σ’ αὐτοὺς τοὺς κατακριτὲς «ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ’ αὐτήν» (Λκ. 12,19).

Ὅλος αὐτὸς ὁ ἀγώνας τῆς ἄγαμης μητέρας, ὁ ὁποῖος γίνεται μὲ ἀγάπη στὸ παιδί, συνιστᾶ τὸ ἡρωικὸ στοιχεῖο της καὶ τὴν ἀξιοθαύμαστη μεγαλοψυχία της. Ἡ ἄγαμη μητέρα πρέπει νὰ ξεπεράσει κάθε σύμπλεγμα μειονεξίας καὶ ἀποστερήσεως. Ἡ ἄγαμη μητρότητα βιώνεται συνήθως ὡς μειονέκτημα, μάλιστα, ὅταν «ἡ μόνη μητέρα ὑποχρεώνεται νὰ βιώσει τὴ μονογονεϊκότητά της σὲ ἕνα κοινωνικὸ πλαίσιο ὀργανωμένο κατὰ κανόνα μὲ βάση τὸ διγονεϊκὸ μοντέλο»[6]. 

Γι’ αὐτὸ χρειάζεται τὴ συμπαράσταση τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε ἡ ἄγαμη μητέρα νὰ βρεῖ ἠθικά, κοινωνικά, ὑλικὰ στηρίγματα. Χρειάζεται ἡ ἄγαμη μητέρα ἡρωισμὸ καὶ ἀνεξάντλητες δυνάμεις, γιὰ νὰ ἀντιπαλεύσει μὲ τὰ τόσα προβλήματα. Πρέπει νὰ περισώσει ἑαυτὴν καὶ τὸ παιδί της. Πρέπει νὰ λύσει προβλήματα στέγης, οἰκονομικά, βιοποριστικά, ἐπαγγελματικά, κοινωνικά, ὑγειονομικά. Πρέπει νὰ ξεπεράσει τὴ μοναξιά, νὰ βρεῖ ἠθικὰ ἐρείσματα καὶ ἀγάπη, ν’ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ ἐνοχές.

Δημούλη Κωνσταντίνου Θεολόγου-Ἱστορικοῦ

*ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Θ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΙΑΝ.-ΜΑΡΤ. 2012

[1] Κογκίδου, «Μονογονεϊκὲς οἰκογένειες», σ. 140-141

[2] Μαντζιάφου – Κανελλοπούλου, Οἰκογένειες μὲ ἕνα γονέα, σ. 161

[3] Π. Νέλλα, Ζῶον Θεούμενον, Προοπτικὲς γιὰ μία Ὀρθόδοξη κατανόηση τοῦ ἀνθρώπου, ἔκδ. Ἐποπτεία, Ἀθήνα 1979, σ. 101

[4] Καλύβα, Προοπτικὲς γιὰ μία Ὀρθόδοξη κατανόηση τοῦ ἀνθρώπου, ἔκδ. Ἐποπτεία, Ἀθήνα 1979, σ. 101

[5] Καλύβα, Αντιμετώπισης του προβλήματος, σσ. 27-28. 

[6] Κογκίδου, «Μονογονεϊκὲς οἰκογένειες», σ. 136

πηγή: enromiosini.gr

Αγιασμό ή ραντισμό έχουμε κατά την ευχή εις λεχώ; 

Συνηθίζεται σε μερικά μέρη να τελείται κατά την πρώτη επίσκεψη του ιερέως στο σπίτι της λεχώνας, αγιασμός. Αυτή η συνήθεια μπορεί να ερμηνευθεί με διάφορους τρόπους. 

Πρώτος είναι ο λόγος της ευλογίας του Θεού στο σπίτι όπου μια νέα ύπαρξη, ένας νέος άνθρωπος είδε το φως της ζωής. Και ως εκ τούτου ο αγιασμός αποτελεί ευχαριστία προς το Θεό για το δώρο της νέας ύπαρξης ένα καλωσόρισμα αυτής θα λέγαμε στην κατ’ οίκον εκκλησία. 

Δεύτερος είναι ο λόγος ότι ο αγιασμός συνιστά ένα Παλαιοδιαθηκικό κατάλοιπο ή ακόμα ένα παλαιό ειδωλολατρικό έθιμο, που έχει σχέση με τους καθαρμούς της γυναίκας που έτεκε παιδί. Φυσικά στην χριστιανική εκκλησιαστική ζωή κάτι τέτοιο δεν ισχύει, διότι η γυναίκα που γεννάει δεν είναι ακάθαρτη, άλλα ευλογημένη από τον ίδιο τον Κύριο. Η γυναίκα με τον τοκετό της γίνεται κατά χάριν συνδημιουργός του Θεού. Οπότε, οποιαδήποτε θεώρηση περί ακαθαρσίας, απάδει προς το πνεύμα της Εκκλησίας. 

Στον δεύτερο όμως λόγο πρέπει να σημειώσουμε και αυτό είναι πιο φρόνιμο ότι ο αγιασμός μπορεί μεν να αποτελεί ένα παλαιό ειδωλολατρικό έθιμο το όποιο όμως μέσα στην εν πνεύματι λογική λατρεία παίρνει άλλο νόημα όπως και τόσα άλλα έθιμα λατρείας. Με την έννοια αυτή μπορεί να δικαιολογηθεί ο αγιασμός στα σπίτια των λεχώνων. 

Ωστόσο στα λειτουργικά μας βιβλία και δη στο "Μικρόν Ευχολόγιον" που χρησιμοποιούν οι ιερείς δεν αναφέρεται τίποτα περί τελέσεως ακολουθίας αγιασμού κατά την ευχολογία των λεχώνων. Υπάρχει ωστόσο μία αναφορά σε ραντισμό. Και ίσως εξ αυτής να προήλθε ο μετέπειτα αγιασμός. Η αναφορά αυτή την οποία παραδίδει και ο Συμεών "Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, όχι εύχρηστη πλέον διασώζεται σε διάφορα ευχολόγια και είναι η ακόλουθη: "Σφραγίσας δε ύδωρ τη σημειώσει του Σταυρού εις προοίμιον του Θείου Βαπτίσματος και καταρραντίσας τον οίκον".

 

Στην παραπάνω ακολουθία επεκράτησε κατά τόπους ο ιερέας να ραντίζει το χώρο, όπου γεννήθηκε το νήπιο. Τη συνήθεια αυτή φαίνεται να γνωρίζει και ο Συμεών Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο όποιος θεωρεί το ύδωρ του παρόντος ραντισμού "δήλωσις κατά μέρος των προ του βαπτίσματος και εν τω βαπτίσματι και μετά το βάπτισμα τελουμένων". Αναφέρει λοιπόν ο ιερός πατήρ ότι ο ιερέας, αφού σφραγίσει το νήπιο διά της σημειώσεως του Σταυρού η οποία κατά ένα τρόπο συμβολίζει και αποτελεί προοίμιο του θείου βαπτίσματος ραντίζει όλο το σπίτι, όπου γεννήθηκε το παιδί. Και επεξηγεί ότι με το ύδωρ αυτό ο ιερέας σφραγίζει το βρέφος στο μέτωπο για το νου, στο στόμα για το λόγο και την αναπνοή και τέλος στην καρδιά για την ζωτική δύναμη, ούτως ώστε το νήπιο να διατηρηθεί στη ζωή μέχρι την ημέρα του σωτηρίου βαπτίσματος του. 

Περί Ονοματοδοσίας 

Ο ιερός Χρυσόστομος είναι καταπέλτης όσον αφορά την επιλογή των ονομάτων των παιδιών, τονίζοντας παράλληλα ότι κατά την γέννηση πολλά παρέκτροπα συμβαίνουν και πολλά σύμβολα είναι γεμάτα από μωρία και γελοιότητες. "Ει ποτε γένοιτο παιδίον, και ενταύθα πάλιν την αυτήν άνοιαν οψόμεθα και πολλά σύμβολα γέλωτος γέμοντα".

 

Αναφέρει λοιπόν ότι για την επιλογή του ονόματος οι σύγχρονοί του γονείς δεν ακολουθούσαν την παράδοση των παλαιών, αλλά υιοθέτησαν μια νέα συνήθεια να τοποθετούν λαμπάδες μπροστά σε εικόνες ή ομοιώματα επιφανών πιθανώς προσώπων και, όταν συνέβαινε μια λαμπάδα να διαρκεί περισσότερο από τις άλλες, όριζαν το όνομα τούτο, πιστεύοντας εσφαλμένα ότι το παιδί που φέρει αυτό το όνομα θα ζήσει περισσότερο από το άλλο. 

"Και πράγματι. όταν πρόκειται να δώσουν όνομα εις το παιδίον, δεν το ονομάζουν με το όνομα των Αγίων, όπως έκαμναν κατ' αρχάς οι παλαιοί, αλλά, αφού ανάψουν λύχνους και δώσουν ονόματα εις αυτούς, δίδουν εις το παιδί το όνομα εκείνου, που διήρκεσε περισσότερο. Και έτσι νομίζουν ότι αυτό θα ζήση πολύν χρόνον. Κατόπιν, εάν συμβή πολλάκις να αποθάνη αυτό εις μικράν ήλικίαν και πολλάκις συμβαίνει πολύ θα γελάσει ο διάβολος, διότι τους εξηπάτησεν ωσάν ανόητα παιδιά".

 

Ό π. Κων/νος Καλλινίκος αναφέρει σχετικώς Ο Γ. Παχυμέρης, αφιερώνει ιδιαίτερο μέρος και κεφάλαιο στην ιστορίαν του "Περί της ονομασίας της δεσποσύνου (δηλ. πριγκιπίσσης), πως Σιμωνίς εκλήθη" κατά τον τρόπον που περιγράψαμε παραπάνω. "Ενταύθα εκθέτει πως ο υπ' αυτού βιογραφούμενος βασιλεύς Ανδρόνικος ο Παλαιολόγος ελυπείτο σφόδρα επί τη στερήσει και απωλεία θηλειών παίδων. Επειδή δε και το νεογέννητον θηλυκόν υπήρχε φόβος, μη και αυτό ως και τα προηγούμενα απωλεσθή, ιδού εις ποίον καταφεύγει ο βασιλεύς τέχνασμα, όπερ εισηγήθη εις αυτόν γυνή τις, περί τα τοιαύτα έμπειρος. Έστησαν κατά σειράν δώδεκα εικόνας, ων εκάστη παρίστα και ένα των Δώδεκα Αποστόλων. Ήναψαν ενώπιον εκάστης εξ αυτών ανά ένα ισομήκη και ισοστάθμιον κηρόν. Περιέμειναν ευχόμενοι, μέχρις ου οι κηροί κατακαώσιν. Και επειδή ο ενώπιον του αποστόλου Σίμωνος κηρός ηφανίσθη τελευταίος, διά τούτο και η νεογέννητος πριγκίπισσα "Σιμωνίς" παρωνύμως εκλήθη, με την ελπίδα ότι ούτω θα επιζήση των προαποθανουσών αδελφών αυτής". 

Πού πρέπει να σταθεί η μητέρα όταν φέρνει το παιδί της για σαραντισμό στην Εκκλησία;

 

Ένα ερώτημα τυπικό που δεν άπτεται και τόσο της ουσίας της ακολουθίας ωστόσο όμως πρέπει κατά την παράδοση μας να μη ξεφύγει της δεούσης προσοχής είναι το ανωτέρω που τίθεται ως προμετωπίδα της παρούσης παραγράφου. 

Στο εν χρήσει Μικρόν Ευχολόγιον αναφέρεται ότι η μητέρα με το παιδί της όταν πλησιάζει στο ναό "ίσταται προ των πυλών του Ναού" . Ο Συμεών Θεσ/νίκης σημειώνει ότι "ό ιερεύς προς των θυρών στας του ναού", διαβάζει στη συνέχεια τις ευχές και αιτιολογεί το ότι "ου γαρ θέμις προ της ευχής εισελθείν" ενν. την μητέρα στο ναό. Η είσοδος της μητέρας στο ναό γίνεται, όταν ο ιερεύς πάρει στα χέρια του το παιδί. Η μητέρα τον ακολουθεί μέσα στο ναό διασχίζοντας τον κεντρικό διάδρομο του ναού μέχρι το σολέα.

 

Η παράδοση της Εκκλησίας μας ορίζει αυτή την τάξη της αναγνώσεως της ακολουθίας του Σαραντισμού ή εκκλησιασμού του νηπίου προ των θυρών του ναού. Υπάρχουν όμως ναοί που στερούνται των προπυλαίων. Τότε είτε λόγω καιρικών συνθηκών, είτε λόγω ασθενείας της μητρός ή του παιδίου το παιδί μπορεί να διαβαστεί στο πίσω μέρος του Νάρθηκα. Εάν πάλι λόγω αρχιτεκτονικών σχεδίων απουσιάζει και ο Νάρθηκας τότε μπορεί να διαβαστεί η ακολουθία στο πίσω μέρος του κυρίως ναού δηλ. ο μετά την θύρα του ναού χώρος μπορεί να χρησιμεύσει ως νάρθηκας και χώρος κατάλληλος για την ανάγνωση των ευχών του εκκλησιασμού του νηπίου, ως επίσης και για τις ευχές της Κατηχήσεως του Βαπτίσματος.

 

Και στο θέμα αυτό είναι χαρακτηριστική η φιλανθρωπία της Εκκλησίας μας που ορισμένες φορές καταλιμπάνει οικονομώντας τον κανόνα, επιδεικνύει μια άλλη τακτική προς όφελος των μελών της. Σήμερα η τάξη της Εκκλησίας μας ορίζει οι ευχές του σαραντισμού του νηπίου να αναγινώσκονται στο πίσω μέρος του ναού και όχι έξω από αυτόν. 

Υπάρχει Μισοσαραντισμός; 

Στο θέμα του χρόνου της παραμονής μιας γυναίκας ως λεχώνας, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η παράδοση της Εκκλησίας μας υπαγορεύει στην κάθε μητέρα που γεννάει τέκνο κατά την τεσσαρακοστή ημέρα από τη γέννηση του παιδιού της, να προσέρχεται στο ναό, για να σαραντίσει, ή για να εκκλησιάσει το παιδί της. Αυτή η συνήθεια του σαραντισμού είναι πολύ παλαιά ήδη από τα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης. 

Η ίδια η Παναγία μας, όταν έτεκε τον Κύριο μας Ιησού Χριστό κατά την τεσσαρακοστή ήμερα από της Γεννήσεώς Του, Τον έφερε στο Νομικό Ναό και Τον παρέδωσε στα χέρια του Δικαίου Συμεών. Αυτή την ιερά παράδοση, την οποία εμείς όλοι οι χριστιανοί παραλάβαμε ως παρακαταθήκη από την ιδία τη Θεοτόκο Μαρία και την Αποστολική Παράδοση, διατηρεί η Αγία μας Εκκλησία μέχρι σήμερα. 

Ό χρόνος της παραμονής της λεχώνας μέσα στο σπίτι είναι 40 ημέρες. Την τεσσαρακοστή εξέρχεται με τον σύζυγο της και τους οικείους της και έρχεται στο ναό για να εκκλησιάσει το παιδί της, να ευλογηθεί η ιδία και με τις ευχές των ιερέων ν’ αρχίσει και πάλι να προσέρχεται στο Ναό για να εκκλησιάζεται, να λειτουργείται και να μεταλαμβάνει των αχράντων Μυστηρίων. Ο Σαραντισμός, όπως αναφέρει η ιδία η ακολουθία, επιτελείται: "διά του καθαρισμού από πάσης αμαρτίας και από παντός ρύπου της δούλης του Θεού" που έτεκε και η οποία προσέρχεται στην αγία Εκκλησία του Χριστού για ν’ αξιωθεί ακατακρίτως να μετάσχει στα Άγια Μυστήρια. 

Οι ημέρες του Σαραντισμού είναι καθορισμένες. Πολλές γυναίκες ζητούν μισοσαραντισμό. Αυτή η ορολογία προήλθε από τους ίδιους τους λαϊκούς οι οποίοι και αυθαιρέτως ζητούν την αλλαγή της ανά τους αιώνας παραδόσεως της Εκκλησίας μας που θέλει τον σαραντισμό. Σ’ αυτό το σημείο καλό είναι να εξηγηθεί τι ορίζει η Εκκλησία μας. Μισοσαραντισμός δεν υπάρχει! 

Υπάρχει μόνον Σαραντισμός ως ακολουθία που διαβάζεται μόνο την 40ή ημέρα από τη γέννηση του παιδιού και μόνον στο Ναό παρουσία της μητρός και του παιδιού. Μισοσαραντισμός δεν είναι η κατά το ήμισυ ανάγνωση της ακολουθίας του Σαραντισμού. Οι πιστοί οι όποιοι καλούν για μισοσαραντισμό τον ιερέα στο σπίτι τους, πρέπει να ξέρουν ότι ο ιερέας δεν επιτρέπεται να διαβάσει την ακολουθία του Σαραντισμού κατ’ οίκον, γιατί αυτή καθ’ εαυτή η ακολουθία επιγράφεται ως ακολουθία "εις τω εκκλησιάσαι το παιδίον" και ο εκκλησιασμός γίνεται μόνον στο ναό. 

Προφανώς κάποιοι νομίζουν ότι ο ιερέας επισκεπτόμενος το σπίτι λεχώνας και διαβάζοντας τις ευχές "της πρώτης ημέρας και της ογδόης", έκαμαν μισοσαραντισμό. Όμως αυτό πρέπει να διευκρινίζεται από τους ιερείς οι οποίοι κατά την ποιμαντική τους επίσκεψη προς ευλογία θα πρέπει να ενημερώνουν σωστά ως προς τι ιερολογούν. Έτσι σιγά σιγά θα γνωρίσουν και οι πιστοί τη λειτουργική τάξη.

Πάντως μισοσαραντισμός δεν υπάρχει, ούτε ως ακολουθία, ούτε ως τάξη!

Πολλές μητέρες λεχώνες, επειδή εργάζονται και θέλουν να εξέλθουν πιο γρήγορα από το σπίτι τους, ζητούν το σαραντισμό νωρίτερα απ’ τις 40 ημέρες. Αυτό όμως δεν είναι σωστό. Η παράδοση θέλει τη λεχώνα 40 ημέρες στο σπίτι, όπως επίσης θέλει και το παιδί να προσέρχεται με την μητέρα του την 40ή ημέρα στο ναό. Εάν ο σαραντισμός επρόκειτο για ακολουθία που μπορούσε να τελεσθεί πιο μπροστά ή πιο μετά, δεν θα έπαιρνε αυτή την ονομασία του από τις τεσσαράκοντα ημέρες. 

Σε νεότερο Ευχολόγιο των εκδόσεων Σαλιβέρου εισήχθη μια πρωτοφανής ακολουθία με τον τίτλο: "Ευχή εις γυναίκα Λεχώ είκοσι ή δέκα πέντε ημερών". Η ευχή αυτή "Κύριε ο Θεός ημών (ή Δέσποτα Κύριε, ο Θεός των Πατέρων ημών) ο αληθινός άρτος της ζωής..." δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο Ευχολόγιο του Γκόαρ, β' έκδοση, Βενετία 1730, σ. 264 και από εκεί την πήρε και ο Ν. Παπαδόπουλος και την εξέδωσε στο Μέγα Ευχολόγιον του Σαλιβέρου, Αθήναι 1927, σ. 513. Αυτή η ακολουθία όσο και αν φέρει τίτλο που μπορεί τυχόν να παραπλανήσει, δεν είναι ακολουθία μισοσαραντισμού, αλλά μια απλή ευχή σε γυναίκα που έφερε παιδί στον κόσμο. Ο ίδιος μάλιστα εκδότης σημειώνει ακριβώς κάτω από το τίτλο, ότι αυτή η ευχή με τον προαναφερθέντα τίτλο, "προσετέθη εν τη νυν εκδόσει". Αυτό σημαίνει ότι αφ’ ενός μεν είναι νεότερη και αφ’ ετέρου δε ότι δεν απαντάται στη χειρόγραφη παράδοσή μας που είναι αψευδής και βεβαία. 

Εκτός τούτου η ύπαρξη αυτής της νεότερης ευχής των είκοσι ή δέκα πέντε ήμερών μπορεί να εξηγηθεί μόνον, όταν μελετηθεί σωστά και κατανοηθεί η ανάγκη ύπαρξής της. Έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα να πούμε ότι την εποχή εκείνη που δημιουργήθηκε η ευχή αυτή, επεβάλλετο εκ των αναγκών η γυναίκα που επρόκειτο να ζυμώσει το ψωμί της οικογενείας της, να είναι καθαρή από παντός μολυσμού. Η γυναίκα θεωρούνταν ακάθαρτη κατά τον τοκετό και για να ζυμώσει, θα έπρεπε να διαβαστεί από τον ιερέα σύμφωνα πάντοτε με τις αντιλήψεις της εποχής που γράφθηκε αυτή η άγνωστη κατά την χειρόγραφη παράδοση ευχή. Μόνο μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί να ερμηνευθεί η ύπαρξη αυτής της νεοτέρας ευχής. 

Για την θεμελίωση της άποψής μας αυτής υπογραμμίζουμε μέσα από την ίδια ευχή τη φράση "και την ζύμην των χειρών αυτής, και πάντα τα έργα των χειρών αυτής, ίνα ανεμποδίστως τρέφη πάντας τους εν τω οίκω αυτής...". Άλλωστε ότι δεν επρόκειτο για μισοσαραντισμό φαίνεται και από την ίδια υποσημείωση αυτής της εκδόσεως στην οποία ο συντάκτης της ευχής αναφέρει ρητώς τα εξής: "Ή είσοδος εις το ναό της αρτιτόκου επιτρέπεται μόνον όταν πληρωθώσιν αι ημέραι της καθάρσεως αυτής, ήτοι μετά την τεσσαρακοστήν ήμερα".

Απόσπασμα από το βιβλίο «Για σένα μητέρα που έφερες παιδί»
του Πρεσβυτέρου Θεμιστοκλέους Στ.Χριστοδούλου,
εκδόσεις Ομολογία

πηγή: orthmad.gr

Κάποτε, μία γυναίκα ζούσε με νηστείες και προσευχές.

Φαινόταν εξωτερικά ευλαβής, είχε όμως πολλή υπερηφάνεια και πίστευε πως ήταν αγία.

Είχε επίσης τόση μνησικακία, που, αν μάλωνε με κάποια άλλη,όχι μόνο δεν τη συγχωρούσε, μα ούτε ήθελε να την ξαναδεί στα μάτια της.

Κάποτε αρρώστησε και κάλεσε τον πνευματικό, αλλά δεν εξομολογήθηκε καθαρά- αυτό το συνηθίζουν μερικοί επιπόλαιοι χριστιανοί, που κρύβουν τις μεγάλες αμαρτίες και φανερώνουν τις μικρές.

Τέλος, όταν ο ιερέας έφερε τα Άγια για να την κοινωνήσει, εκείνη γύρισε στον τοίχο το πρόσωπο και δεν μπορούσε ούτε να αντικρίσει τον Θείο Μαργαρίτη.

Την ίδια στιγμή, με Θεία παραχώρηση, ομολόγησε με δυνατή φωνή:

Όπως εγώ από υπερηφάνεια δεν συγχωρούσα όσους μου έφταιγαν, αλλά τους αποστρεφόμουν, έτσι τώρα αποστρέφει και ο Κύριος το πρόσωπό Του από μένα και δεν θέλει να μπει στην ανάξια ψυχή μου.Δεν θα Τον δω στην ουράνια βασιλεία, αλλά θα καίγομαι στην αιώνια κόλαση!

Και μ' αυτά τα λόγια ξεψύχησε ...

(Αγαπίου μοναχού(Λάνδου), «Αμαρτωλών σωτηρία»)

πηγή: agioritikovima

Η αμοιβαία εκδήλωση στοργής είναι αναγκαίο στοιχείο της συζυγικής αγάπης.

Η αγάπη φανερώνεται με την τρυφερότητα

Την ευγένεια, το ενδιαφέρον.

Η αγάπη εκφράζεται με λόγια.

Οι λέξεις είναι η τροφή των συναισθημάτων

Ζωντανεύουν την αγάπη. 

Στα απλά καθημερινά πράγματα βρίσκεται συχνά

Το μυστικό της ευτυχισμένης οικογενειακής ζωής.

Δυστυχώς τα ξέχασαν αυτά σήμερα οι σύζυγοι.

Ξεχνούν να εκφράσουν

Την εκτίμηση και τον θαυμασμό τους

Για τα χαρίσματα, τις ικανότητες, τις προσπάθειες, τις επιτυχίες

Που κάνει ο καθένας στον τομέα του

Ακόμη και ένα κομπλιμέντο για την εμφάνιση και το καθημερινό ντύσιμο

Το καλομαγειρεμένο φαγητό.

Η γυναίκα ακτινοβολεί, αυξάνει το φιλότιμό της όταν νιώθει ότι την αγαπούν.

Το ίδιο συμβαίνει και στους άνδρες.

Σ’ αυτούς αυξάνεται η καλή αυτοπεποίθηση.

Η αγάπη συντηρείται με την επινόηση τρόπων εκδήλωσεώς της.

Η ικανοποίηση των ιδιαιτέρων επιθυμιών και η ανοχή των αδυναμιών του άλλου

Βοηθούν την συνοχή των συζύγων.

Ο Άγιος Χρυσόστομος με τον τονισμό της αγάπης λέει στην ουσία ότι οι σύζυγοι

πρέπει να μάθουν να συγχωρούν και να ανέχονται.

Ο πιο ώριμος από τους δύο πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα.

Μέσα στον γάμο δεν έχει σημασία ποιος έκανε ένα λάθος η γιατί το έκανε.

Εκείνο που είναι ζητούμενο, είναι ποιος είναι

Ο πιο γρήγορος τρόπος για να διορθωθεί η κατάσταση.

Να ανεχόμαστε, λέει ο Άγιος, ο ένας τον άλλο με αγάπη.

Πως είναι δυνατόν να ανέχεσαι αν είσαι οργίλος και κακόγλωσσος;

Πες τον τρόπο…

Με αγάπη.

Αν δεν ανέχεσαι τον πλησίον, πως θα σε ανεχθεί ο Θεός;

Αν συ δεν υποφέρεις αυτόν που είναι σύνδουλος σου

Πως θα σε ανεχθεί εσένα ο Κύριος;

πηγή: agioritikovima

Μάρτυρες του Ιεχωβά ασκούν το έργο του προσηλυτισμού. Πληρώνονται άραγε γι’ αυτό;

Πολλές φορές, οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», κατηγορούν τους ιερείς σε Χριστιανούς, ότι πληρώνονται. 

Ενώ, αυτοί λένε ότι δεν πληρώνονται. Λένε «δωρεάν λάβατε, δωρεάν δώτε».

Είναι λοιπόν αλήθεια ότι κανένας «Μάρτυρας του Ιεχωβά» δεν πληρώνεται;

Να παρουσιάσουμε μερικά ντοκουμέντα, ώστε να πληροφορηθούν οι Χριστιανοί μας, αν οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» πληρώνονται ή όχι. 

1) Σ’ ένα βιβλίο τους που λέγετε, «ΟΔΗΓΙΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΣ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ», Εκδοθείσαι υπό της ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΦΥΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΣΚΟΠΙΑ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ Ν.Υ., ισχύει από της 1 Οκτωβρίου 1945, στην σελίδα 21 και παράγραφος 41, γράφουν:

«Εκτός του ελαχίστου ορίου των 175 ωρών απαιτείτε παρά ειδικού σκαπανέως ευαγγελιζομένου να κάμη τουλάχιστον 50 επανειλημμένας επισκέψεις κάθε μήνα. Αυτός θα λαμβάνη τομέα παρά του Συλλόγου είτε εις πόλιν είτε εις περιοχήν η οποία δεν ωρίσθη δια καμμίαν ομάδα ή μέρος τομέως ομάδος. Δια να δυνηθή να σταθήο ευαγγελιζόμενος αυτός εις το ειδικόν αυτό έργον ο Σύλλογος τον βοηθεί οικονομικώς…»!

2) Από το βιβλίο των «Μαρτύρων του Ιεχωβά», ΚΗΡΥΤΤΟΝΤΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1955, στην σελ. 75 και παρ. 166, λένε:

«Οι υπηρέται περιοχής θα λαμβάνουν ένα μικρό επίδομα από την Εταιρία κάθε μήνα…»!

3) Από το βιβλίο των «Μαρτύρων του Ιεχωβά», «ΕΣΤΩ Ο ΘΕΟΣ ΑΛΗΘΗΣ», εξεδόθη εις την Ελληνικήν το 1956, στην σελ. 221, και παρ.16, έχουν γράψει:

«Επίσης, ολοχρόνιοι διάκονοι που εκτελούν ειδικό ιεραποστολικό έργο μπορούν να απευθύνονται στην Εταιρία κάθε μήνα για μια ονομαστική χορηγία εξόδων για να συντηρηθούν στο ειδικό έργο τους»!

4) Από το βιβλίο των «Μαρτύρων του Ιεχωβά», ΚΗΡΥΤΤΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΣ ΜΕ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1961, στην σελ. 59-60 και παρ. 167, έγραψαν:

«Οι υπηρέται περιοχής θα λαμβάνουν ένα μικρό επίδομα από την Εταιρία κάθε μήνα…!

5) Από την «Σκοπιά» 1971, στην σελ. 124, διαβάζουμε:

«Τι συνέβη κατόπιν; Έλαβα πρόσκλησι να εργασθώ ως ειδικός σκαπανεύς, και να διαθέτω 150 ώρες το μήνα στη διακονία λαμβάνοντας μια μετρία χρηματική συμπαράστασι από την Εταιρία»!

6) Από το βιβλίο τους, «ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ ΓΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΕΥΣΕΙ», εξεδόθη στην Ελληνική το 1973, στην σελ. 143-144, λένε:

«Οι ιεραπόστολοι διεξάγουν το έργο τους με το ίδιο τρόπο που το διεξάγουν οι ειδικοί σκαπανείς, διαθέτοντας ένα ελάχιστο όριο 150 ωρών το μήνα στη διακονία του αγρού.

Εν τούτοις, όσο αυτό είναι δυνατόν, η Εταιρία Σκοπιά προμηθεύει μια κατοικία, ένα ιεραποστολικό οίκο από τον οποίο ένας όμιλος απ’ αυτούς μπορούν να διεξάγουν το έργο τους και φροντίζουν ώστε να μπορούν έχουν την αναγκαία τροφή.

Επιπλέον, σε κάθε ιεραπόστολο δίδεται κάποια οικονομική βοήθεια μια φορά το χρόνο για

να προμηθεύεται ρουχισμό. Καθώς επίσης και μικρή μηναία χορηγία για προσωπικά είδη όταν αυτός ανταποκρίνεται στις μηνιαίες απαιτήσεις των 150 ωρών στην διακονία του αγρού»!

7) Από το βιβλίο των «Μαρτύρων του Ιεχωβά», «ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΣΕ ΠΕΡΑΣ ΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΜΑΣ», εκδόθηκε στην Ελληνική το 1983, σελ. 114 - 115, έγραψαν:

«Η Εταιρία δίνει κάποια οικονομική βοήθεια στους ειδικούς σκαπανείς λόγω των υψηλών απαιτήσεων που ζητείτε από αυτούς σε ώρες»!

Βλέπετε, αγαπητοί μου Χριστιανοί;

Μόνο η Εταιρία τους έχει το δικαίωμα να δίνει κάποια οικονομική βοήθεια στους ειδικούς σκαπανείς!

Ενώ στους κληρικούς μας απαγορεύετε!

Κατά τ’ άλλα οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» δεν πληρώνονται!

Δεν μας ενδιαφέρει αν ΟΛΟΙ δεν πληρώνονται. Σημασία έχει ότι ΚΑΠΟΙΟΙ από αυτούς πληρώνονται! 

Όπως, η Εταιρία Σκοπιά, δίνει κάποια οικονομική βοήθεια στους ειδικούς σκαπανείς τα προς το ζην, έτσι κάνει και η πολιτεία προς το κλήρο! 

Ο Ιησούς Χριστός, δεν είπε ότι ο κάθε εργάτης δικαιούται την τροφή του; «Άξιος γαρ εστίν ο εργάτης της τροφής αυτού» (Ματθ. 10:10, Λουκ. 10:7). Ο Απόστολος Παύλος γράφει: «Ου φιμώσεις βούν αλοώντα…». «Δι’ ημάς εγράφη…». «Ούτω και ο Κύριος διέταξε τοις το ευαγγέλιον καταγγέλουσιν εκ του ευαγγελίου ζην» (1 Κορινθίους 9:9,10,14), όπως και τα επόμενα εδάφια:

(1 Τιμ. 5:17-18, Ιακ. 5:4, Λευιτ. 19:13, Μαλαχ. 3:5), δείχνουν ότι οι εργάτες είναι άξιοι του μισθού τους.

Ποιοι είναι λοιπόν οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» που θέλουν να βάλουν «φίμωτρο», στους ιερείς, να μην τρώνε από αυτό που εργάζονται; Δηλαδή επιτρέπεται ΜΟΝΟ σ’ αυτούς;!

Ο Κύριος δεν όρισε γι’ αυτούς, που κηρύττουν το ευαγγέλιο, να ζουν από το ευαγγέλιο; Έτσι δεν λέει η Αγία Γραφή;

Ακόμα και τον Ιησού Χριστό ως άνθρωπο τον διακονούσαν οι γυναίκες από τα υπάρχοντά τους (Λουκ. 8:3). Οι ιερείς μας ως άνθρωποι δεν πρέπει να συντηρηθούν;

Ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος μας διδάσκει:

«Πρέπει το ποίμνιο να δίδει απλόχερα στον ποιμένα υλικά αγαθά για να μην ασχολείται πια ο ποιμήν με τα βιοτικά, αλλά να αφοσιωθεί στην πνευματική του διακονία» (P.G. τ. 62, 581). Και προτρέπει: «Θρέψε τον διδάσκαλο, θρέψε τον διάκονο, θρέψε τον ιερέα» (P.G. τ. 60, 147).

Παλαιότερα, την περίοδο προ του 1945, επί χρόνια την μισθοδοσία των ιερέων είχαν αναλάβει οι πιστοί της κάθε ενορίας…

Το 1945 εκδόθηκε ο Α.Ν. 536/1945 «περί ρυθμίσεως των αποδοχών του Ορθοδόξου Εφημεριακού Κλήρου της Ελλάδος, του τρόπου πληρωμής αυτών και περί καλύψεως της σχετικής δαπάνης».

Από την 1 Οκτωβρίου 1945 οι ενοριακοί Ναοί απαλλάσσονται από την υποχρέωση της καταβολής της μισθοδοσίας των ιερέων γιατί αναλαμβάνει πλέον η πολιτεία την μισθοδοσία αυτών, κατόπιν συμφωνίας που επήλθε μεταξύ αυτής και της Εκκλησίας.

Του Γεωργίου Διαμαντίδη

πηγή: agioritikovima

Το Θεό, πατέρα! Πώς να το πεις όταν δεν το έχεις νοιώσει; Κι αν το ένιωσες πώς μπορείς να δεχτείς πως είναι τιμωρός, απρόσιτος δικαστής, ξένος και ψυχρός;

Ο π. Παύλος Εγγλεζάκης γράφει: «Να γίνεις ξανά παιδί, σημαίνει να μάθεις να λες στον Θεό: «Πατέρα». Κανείς δεν θα μπει στη Βασιλεία του Θεού απ’ όσους δεν ένιωσαν από τα βάθη του είναι τους ν’ ανεβαίνει προς τον Θεό η φωνή, «Πατέρα»! Όποιος δεν άκουσε από το Πνεύμα τη μαρτυρία της υιοθεσίας του από τον Πατέρα, ποια θέση θα’ χει στο πατρικό τραπέζι;»

Η Θεία Λειτουργία μάς μαθαίνει να γινόμαστε παιδιά, σ’ όποια ηλικία κι αν είμαστε. Η προσφώνηση «Πατέρα» μάς φέρνει σε κατάσταση αναμονής της βοήθειάς Του, της αγάπης Του, της συνάντησής Του.

Μόνο με την καταδεκτικότητα και τη χάρη Του θα μπορέσουμε να κοινωνήσουμε. Γι’ αυτό το «Πάτερ ημών» είναι η προσευχή που κατά κάποιο τρόπο θα λέγαμε «καλοπιάνει» τον Θεό και μας περιμένει. Είναι η προσευχή που μας δίδαξε να λέμε! Η προσευχή που του αρέσει ν’ ακούει. Η θαυμάσια προσευχή που συμπυκνώνει όλα τα αιτήματα της ψυχής του ανθρώπου.

Από το βιβλίο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος – Μετόχι Ι. Μονής Μαχαιρά. 

πηγή: agioritikovima

Κάποιο αγοράκι μπήκε επειγόντως στις Πρώτες Βοήθειες ενός νοσοκομείου. Ύστερα από επείγουσες εξετάσεις, ο γιατρός αποφάνθηκε τα εξής: «Θα ανοίξω την καρδιά σου…»

Το αγοράκι τον διέκοψε απότομα: «Μέσα στην καρδιά μου θα βρείτε το Χριστό»

Ο χειρουργός τον κοίταξε περίεργα και καθώς δεν πίστευε, σούφρωσε τα φρύδια του και του είπε:

«Θα ανοίξω την καρδούλα σου για να διαπιστώσω τις βλάβες που σου προκάλεσε η αρρώστια σου…»

«Ναι, αλλά όταν ανοίξετε την καρδιά μου, θα βρείτε το Χριστό.»

Ο γιατρός έριξε ένα βλέμμα περίεργο προς τους γονείς του που κάθονταν ήρεμοι πλάι του και συνέχισε: «Όταν διαπιστώσω τις βλάβες, θα κλείσω την καρδιά και το στήθος σου και θα αποφασίσω τι θα κάνω.»

«Σύμφωνοι, αλλά θα βρείτε το Χριστό μέσα στην καρδιά μου. Η Αγία Γραφή λέει, πως ο Χριστός κατοικεί εκεί μέσα. Όλοι οι εκκλησιαστικοί ύμνοι λένε, πως ο Χριστός κατοικεί εκεί, μέσα στην καρδιά μας. Εσείς θα τον βρείτε μέσα στη δική μου καρδιά.»

Ο καρδιοχειρουργός απηύδησε: «Θα σου πω τι ακριβώς θα βρω μέσα στην καρδιά σου. Θα βρω ένα φθαρμένο καρδιακό μυ, μια μειωμένη κυκλοφορία αίματος και εξασθενημένα αιμοφόρα αγγεία. Και τότε θα μπορώ, αν ξέρω, αν έχω τη δυνατότητα να σε κάνω καλά.»

«Και θα βρείτε επίσης και το Χριστό, που βρίσκεται εκεί…»

Ο γιατρός βγήκε από την αίθουσα εξετάσεως ενοχλημένος. Καημένο παιδί…!

Όπως είχε προβλέψει, προέβη στη χειρουργική επέμβαση…Οι βλάβες ήταν σημαντικές, καθώς είχε προβλέψει, σύμφωνα με την εικόνα των εξετάσεων. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα…

Όταν τελείωσε το χειρουργείο, κάθισε στο γραφείο του για να καταγράψει στο τετράδιο χειρουργείου τις σημειώσεις του σχετικά με την επέμβαση: κατεστραμμένη αορτή, κατεστραμμένη πνευμονική φλέβα, εκτεταμένη μυϊκή εκφύλιση. Καμιά ελπίδα μεταμόσχευσης. Καμιά ελπίδα ίασης. Θεραπεία: παυσίπονα και απόλυτη ανάπαυση. Πρόγνωση (σταμάτησε): ο θάνατος θα επέλθει μέσα στο χρόνο…

Άφησε τον Η/Υ και σηκώθηκε…Απευθύνθηκε στο Χριστό του μικρού: ¨Γιατί, αναφώνησε, γιατί το έκανες αυτό; Το έστειλες εδώ. Το έστειλες μ΄αυτό το κακό. Το καταδίκασες να πεθάνει μικρό απ’ αυτό το κακό. Γιατί; Γιατί;»

Τότε στο βάθος του είναι του, άκουσε μια φωνή να του απαντά: «Αυτό το παιδί δεν είναι προορισμένο να ζήσει μακροπρόθεσμα στο δικό σας ποίμνιο. Αυτό το παιδί ανήκει στο δικό μου ποίμνιο και έτσι θα είναι για πάντα. Εδώ, στο δικό μου ποίμνιο, δεν υπάρχει κανένας πόνος. Θα ανακουφιστεί τόσο, όσο δε φαντάζεσαι. Κάποια μέρα, οι γονείς του θα το συναντήσουν εδώ και θα γνωρίσουν την ειρήνη. Το ποίμνιό μου θα συνεχίσει να αυξάνεται.»

Δάκρυα έτρεχαν στα μάτια του καρδιοχειρουργού. Όμως τα αισθήματά του ενάντια στο Θεό, γεμάτα εγωισμό, αντιδρούσαν μέσα του: «Έπλασες αυτό το πλάσμα, έπλασες αυτή την καρδιά. Είναι καταδικασμένο να πεθάνει μέσα σε λίγους μήνες…γιατί;»

Η φωνή μέσα του απάντησε: «Το παιδί πρέπει να επιστρέψει στο δικό μου ποίμνιο γιατί έχει εκτελέσει το καθήκον του. Δεν έπλασα το παιδί μου στη γη για να το χάσω, αλλά για να ξαναβρεθεί ένα άλλο χαμένο πρόβατο.»

Ο γιατρός κατάλαβε πως αυτό το παιδί δεν ήρθε εκεί τυχαία…ήρθε γι’ αυτόν…Ο ίδιος είχε λάβει μια χριστιανική μόρφωση…Οι αναμνήσεις χόρευαν μέσα στο νου του. Εξ αιτίας των πολλών επαγγελματικών του επιτυχιών, η ψυχή του είχε γίνει η τελευταία του φροντίδα.

Μπήκε στο θάλαμο του παιδιού, κάθισε πάνω στο κρεβάτι του, έχοντας απέναντί του τους γονείς του.

Το αγοράκι ξύπνησε και ψέλλισε: «Ανοίξατε την καρδιά μου;»

«Ναι!»,απάντησε συγκινημένος ο γιατρός.

«Και τι βρήκατε;», ρώτησε ο μικρός.

«Βρήκα το Χριστό», απάντησε ο χειρουργός, κλαίγοντας σαν το μικρό παιδί που ήταν ο ίδιος, πριν από πενήντα χρόνια…

Το παιδί και ο γιατρός έγιναν οι καλύτεροι φίλοι…

πηγή: olasthnfora2

Η ευλογία και η χαρά της τεκνογονίας

Άρθρο-"φωτιά" τού Μητροπολίτου Πατρών κ. Χρυσοστόμου

Η πανσεβάσμιος εορτή της Γεννήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου πληροί χαράς και ευφροσύνης τα σύμπαντα και αγαλλιάσεως τις καρδιές μας, αφού «η παγκόσμιος χαρά», η Παναγία μας δηλαδή, «εκ των δικαίων ανέτειλεν ημίν, εξ Ιωακείμ και της Άννης των Αγίων».

Η προσευχή των Αγίων Θεοπατόρων επί έτη πολλά, η υπομονή τους και η θερμή τους πίστη προς τον Θεό άνοιξαν του ουρανού τις πύλες, και η Παντάνασσα και πανύμνητος Μαρία, ως καρπός ευκλεής της ιεράς συζυγίας, εν καιρώ γήρως, ανέτειλε στον κόσμο.

Αν η γέννηση ενός παιδιού φέρη μεγάλη χαρά, πόσο μάλλον η Γέννηση της πανάγνου και πανακηράτου Κόρης, η οποία έλυσε την αράν της Εύας και έφερε στον κόσμο τον Θεόν ως άνθρωπο, για να λυτρώση τον άνθρωπο και να τον αποκαταστήση στην αρχαία μακαριότητα, στον Παράδεισο δηλαδή, στην Βασιλεία των Ουρανών.

Η μεγάλη αυτή εορτή μας δίδει την ευκαιρία να ασχοληθούμε για λίγο με το θέμα της τεκνογονίας, το οποίο αποτελεί μείζον ζήτημα, ιδιαίτερα σήμερα, για την πατρίδα μας.

Αγαπητοί, ένας από τους σκοπούς του ανθρώπου είναι να γίνη συνδημιουργός του Θεού μέσα από το ιερό Μυστήριο του Γάμου, όπου η Εκκλησία ενώνει τον άνδρα και την γυναίκα και εύχεται να αποκτήσουν ευτεκνίαν και καλλιτεκνίαν.

 

Μάλιστα, μία εξόχως συγκινητική ευχή, παρμένη από τον ιερό ψαλμωδό, λέγει: «Καί ίδοις τους υιούς των υιών σου ως νεόφυτα ελαιών κύκλω της τραπέζης σου» (Ψαλμ. ρκζ’). Κάθε φορά που λέω τα λόγια αυτά συγκινούμαι, διότι μεταφέρομαι στην θαυμάσια εικόνα, όπου συγκεντρωμένοι γύρω από το ίδιο τραπέζι, γονείς και παιδιά και εγγόνια μετέχουν της ίδιας χαράς και μεγάλης ευτυχίας. Όσοι ζήσαμε τέτοιες στιγμές, αναπολούμε αυτή την ευτυχία και μακαρίζομε εν ευγνωμοσύνη τους γεννήτορές μας και τους παππούδες και γιαγιάδες μας, οι οποίοι μας έδωσαν αυτές τις ρίζες και αυτή την ανατροφή. Δεν υπάρχει ωραιοτέρα εικόνα από αυτή που περιγράψαμε παρά πάνω.

Η πραγματικότητα όμως στις ημέρες μας, και μιλώ για τα δικά μας, τα Ελληνικά δεδομένα, είναι δυστυχώς τελείως διαφορετική. Ο θεσμός της οικογενείας, που είναι η ρίζα της πνευματικής και της εν γένει κοινωνικής ζωής, διελύθη, αφού προηγουμένως εσυκοφαντήθη ως αναχρονιστικός και εκτυπήθη αλύπητα. Χάθηκε η συνοχή της οικογενείας, και ως εκ τούτου η πραγματική ευτυχία.

Τα αποτελέσματα είναι εξόχως ανησυχητικά και άκρως λυπηρά. Η προοπτική πλέον άλλαξε. Τα πράγματα τα μετράμε, όχι με γνώμονα το θέλημα του Θεού και το πνευματικό μας συμφέρον, αλλά με γνώμονα την πρόσκαιρη απόλαυση, την πρόσκαιρη χαρά, το βόλεμα, την αποφυγή αγώνων και θυσιών. Βαδίζομε χωρίς πίστη στο Θεό, χωρίς υπομονή και ελπίδα. Η μεγάλη υπεύθυνη για αυτή την κατάσταση, η πολιτεία με την πολιτική που εφήρμοσε τις τελευταίες δεκαετίες, ακούεται κάπου-κάπου με ένα ψεύτικο ενδιαφέρον να μιλάη για πρόβλημα υπογεννητικότητος στην Ελλάδα, για πρόβλημα δημογραφικό και άλλα συναφή ζητήματα.

Η κατάσταση είναι αληθώς δραματική. Η τελευταία απογραφή έδειξε τα χάλια μας, ως κράτους Ελληνικού. Ο πληθυσμός γηρασμένος, τα χωριά μας ρημαγμένα, πολλά σχολεία έκλεισαν, τα Ελληνόπουλα σε λίγο θα αποτελούν μειοψηφία μπροστά στην πληθύ των παιδιών τα οποία προέρχονται από γονείς αλλοδαπούς, που έχουν έλθει στην χώρα μας. Τούτο το λέγομε, χωρίς βεβαίως να έχωμε κάτι με τους ανθρώπους αυτούς. Αντίθετα, τους αγαπάμε και ενδιαφέρομεθα ως Εκκλησία τα μέγιστα γι’ αυτούς και το αποδεικνύομε εν τοις πράγμασι. Απλώς επισημαίνομε καυτές αλήθειες, προκειμένου κάποιοι να ξυπνήσουν και να αντιληφθούν το μέγεθος της ευθύνης τους έναντι της πατρίδος μας.

Αυτή η μείωση του πληθυσμού οφείλεται:

1. Στην αποφυγή-άρνηση των νέων ανθρώπων να έλθουν εις Γάμου κοινωνίαν. Παλαιότερα ελάχιστοι ήσαν εκείνοι οι οποίοι παρέμεναν άγαμοι. Σε κάθε χωριό μετρούνταν στα δάκτυλα της μιάς χειρός. Τώρα όμως είναι η πλειονοψηφία. Όσοι νέοι μένουν στα χωριά, παραμένουν άγαμοι, αφού καμμιά κοπέλα δεν επιθυμεί πλέον να μένη σε χωριό, έστω κι αν αυτό ευρίσκεται πλησίον πόλεως. Όσο για τις πόλεις, και εκεί τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Τα παιδιά μας συνηθίζουν στην μοναξιά, η οποία γίνεται ο τραγικός μόνιμος σύντροφος-εφιάλτης στην ζωή τους. Τα χρόνια περνάνε και η ζωή τελειώνει, δυστυχώς, άδοξα.

2. Στην αποφυγή τεκνογονίας από τα νέα ζευγάρια, τα οποία είτε δεν επιθυμούν να αποκτήσουν παιδιά λόγω, όπως ισχυρίζονται, των πολλών δυσκολιών, είτε κάνουν ένα ή το πολύ δύο τέκνα, προφασιζόμενοι ομοίως τα πολλά προβλήματα που μαστίζουν σήμερα την κοινωνία μας.

3. Στις πολλές εκτρώσεις, οι οποίες γίνονται στην χώρα μας. Εκατοντάδες χιλιάδες αγέννητα παιδιά κάθε χρόνο σκοτώνονται στην πατρίδα μας. Είναι φρικτό, οδυνηρό, να σκοτώνη η ίδια η μάνα το παιδί, το σπλάγχνο της, το ωραιότερο δώρο του Θεού σε μια γυναίκα.

Αχ και να μπορούσαν αυτά τα δύστυχα πλάσματα να μιλήσουν! Τι θα είχαν να πούν στις μητέρες τους! Τι θα έλεγαν στους συνεργούς σ’ αυτούς τους φόνους «γιατρούς», τους οποίους ουδείς ανθρώπινος νόμος τιμωρεί; Καί τι θα απαντούσαν αυτές οι μανάδες και οι φονείς γιατροί, που η ζωή τους όλη είναι βουτηγμένη σε αίμα αθώων παιδιών;

Αλλ’ ω, τι λέγω; Θα έλθη η φρικτή ώρα που θα απολογηθούν ενώπιον του φοβερού Βήματος του Κυρίου, και τότε φεύ, τι θα απαντήσουν, ενώπιον των μαρτύρων, των μυριάδων δηλαδή σφαγιασθέντων παιδιών;

4. Στην αδιαφορία της πολιτείας για την οικογένεια, για τα παιδιά, για την εργασία, για τους πολυτέκνους, που τους έχει αφήσει εν πόλλοίς αβοήθητους, ανυπεράσπιστους, και που σπανίως –και τότε για τα μάτια του κόσμου, κατά το κοινώς λεγόμενο‒ έσκυψε για να αντιμετωπίση τα προβλήματά τους. Αντί να ανακουφίζη, φορολογεί, αντί να βοηθά, κωφεύει και αδιαφορεί.

Κάθε φορά που συζητώ με νέους ανθρώπους ή με «υπευθύνους» της πολιτείας ταγούς, θέτω αυτά τα ζητήματα και έχω εύκαιρες τις απαντήσεις στις όποιες ενστάσεις τους.

Αδελφοί μου, κλείνοντας αυτή μου την αναφορά σημειώνω τα εξής. Μας λείπει η εμπιστοσύνη, η πίστη στον Θεό. Κτίζομε, εν πολλοίς, την ζωή μας χωρίς τον λίθο τον άσειστο, τον ακρογωνιαίο, «ος εστίν Ιησούς Χριστός». Έτσι περιμένομε πότε θα έχωμε χρήματα για να αποκτήσωμε παιδί, και πότε θα αγοράσωμε μεγαλύτερο σπίτι, για να αναπτύξωμε την οικογένειά μας. Όμως στερούμεθα της χαράς να βέπωμε τα αγγελούδια γύρω μας.

Καί σας ερωτώ.

Περνούσαν καλύτερα σε παλαιότερες εποχές οι άνθρωποι;Θα υπήρχε Ελλάδα, αν δεν έκαναν παιδιά στα τετρακόσια χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς; Ανατρέξατε επίσης στην ιστορία, για να διαπιστώσετε πόσα παιδιά έκαναν οι Έλληνες κατά την διάρκεια των μαύρων χρόνων της Κατοχής, και συγκρίνατε με την σημερινή κατάσταση.

Δεν αγνοώ τις δυσκολίες, και μη σπεύσετε να με κατηγορήσετε ως αιθεροβάμονα. Ζω την πραγματικότητα και πονάω πολύ γι’ αυτό τον τόπο, γι’ αυτή την δύστυχη πατρίδα που χάνεται ημέρα με την ημέρα, που μαραζώνει και γερνάει.

Ελπίδα θέλω, ως Επίσκοπος, να σας δώσω. Δύναμη θέλω να σας εμπνεύσω, που πηγάζει από την θέα του προσώπου του Θεού, ο οποίος λέγει, «ου μη σε ανώ ουδ’ ου μη σε εγκαταλίπω» (πρβλ. Δευτ. λα’. 6). Γιά την οικογένεια κλαίω που διαλύεται, για τα παιδιά μας θρηνώ που ζούν και πεθαίνουν στην μοναξιά, και αυτό δεν τους ταιριάζει.

Τον κώδωνα του κινδύνου κρούω, κατά χρέος, μήπως και ξυπνήσουν οι άρχοντες αυτού του τόπου και αποφασίσουν να σκεφθούν και να ενεργήσουν Ελληνικά, με βάση το καλώς εννοούμενο συμφέρον της πατρίδος μας. Ας δούν τα αποτελέσματα του μέτρου, το οποίο έλαβε η Εκκλησία ήδη επί μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, για την επιχορήγηση του τρίτου τέκνου των Χριστιανικών οικογενειών της Θράκης, και το οποίο συνεχίζεται και επί του νυν Αρχιεπισκόπου Μακαριωτάτου Ιερωνύμου, και ας παραδειγματισθούν και ας σταματήσουν να σφυρίζουν αδιάφορα, προφασιζόμενοι «προφάσεις εν αμαρτίαις». Ουδέποτε η Ελληνική πολιτεία κατά τις τελευταίες δεκαετίες ενδιαφέρθηκε σοβαρά γι’ αυτό το ζήτημα.

Ας αναλάβωμε όλοι μας τις ευθύνες μας γι’ αυτό τον τόπο και τα παιδιά του. Η Ελλάδα, η πατρίδα μας, σύντομα θα μας δικάση και θα μας καταδικάση για την αδιαφορία μας, την ολιγωρία μας και την απραξία μας μπροστά στα μέγιστα πνευματικά και μείζονος σημασίας εθνικά θέματα, τα οποία μαστίζουν την χώρα μας, ανάμεσα στα οποία και το συγκεκριμένο ζήτημα.

πηγή: agioritikovima.gr

ΓΕΡ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: «Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΑΓΩΓΗ»

Να βλέπομε τον Θεό στο πρόσωπο των παιδιών και να δώσομε την αγάπη του Θεού στα παιδιά.

Να μάθουν και τα παιδιά να προσεύχονται. Για να προσεύχονται τα παιδιά, πρέπει να έχουν αίμα προσευχομένων γονέων.

Εδώ πέφτουν έξω μερικοί και λένε: «Εφόσον οι γονείς προσεύχονται, είναι ευσεβείς, μελετούν την Αγία Γραφή και τα παιδιά τα ανάθρεψαν ''εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου'', επόμενο είναι να γίνουν καλά παιδιά».

Ορίστε, όμως, που βλέπομε αντίθετα αποτελέσματα λόγω της καταπιέσεως. 

Δεν είναι αρκετό να είναι οι γονείς ευσεβείς. Πρέπει να μην καταπιέζουν τα παιδιά, για να τα κάνουν καλά με τη βία. Είναι δυνατό να διώξομε τα παιδιά απ' τον Χριστό, όταν ακολουθούμε τα της θρησκείας με εγωισμό. Τα παιδιά δεν θέλουν καταπίεση. Μην τα εξαναγκάζετε να σας ακολουθήσουν στην εκκλησία.

Μπορείτε να πείτε: «Όποιος θέλει, μπορεί να έλθει τώρα μαζί μου ή αργότερα». Αφήστε να μιλήσει στις ψυχές τους ο Θεός. Η αιτία που μερικών ευσεβών γονέων τα παιδιά, όταν μεγαλώσουν, γίνονται ατίθασα κι αφήνουν και την Εκκλησία κι όλα και τρέχουν αλλού να ικανοποιηθούν είναι αυτή η καταπίεση που τους ασκούν οι «καλοί» γονείς.

Οι τάχα «ευσεβείς» γονείς, που είχαν τη φροντίδα να κάνουν τα παιδιά τους «καλούς χριστιανούς», μ' αυτή την αγάπη τους, την ανθρώπινη, τα καταπίεσαν κι έγινε το αντίθετο. Πιέζονται, δηλαδή, όταν είναι μικρά τα παιδιά κι όταν γίνουν δεκάξι χρονώ, δεκαεφτά ή δεκαοχτώ, φθάνουν στο αντίθετο αποτέλεσμα.Αρχίζουν από αντίδραση να πηγαίνουν με παλιοπαρέες και να λένε παλιόλογα.

Ενώ, όταν αναπτύσσονται μέσα στην ελευθερία, βλέποντας συγχρόνως το καλό παράδειγμα των μεγάλων, χαιρόμαστε να τα βλέπομε. Αυτό είναι το μυστικό, να είσαι καλός, να είσαι άγιος, για να εμπνέεις, να ακτινοβολείς. Η ζωή των παιδιών φαίνεται να επηρεάζεται απ' την ακτινοβολία των γονέων. Επιμένουν οι γονείς: «Άντε να εξομολογηθείς, άντε να μεταλάβεις, άντε να κάνεις εκείνο....». Τίποτα δεν γίνεται. Ενώ βλέπει εσένανε; Αυτό που ζεις, αυτό και να ακτινοβολείς. Ακτινοβολεί ο Χριστός μέσα σου; Αυτό πηγαίνει στο παιδί σου.

Εκεί βρίσκεται το μυστικό. Κι αν γίνει αυτό, όταν το παιδί είναι μικρό στην ηλικία, δεν θα χρειασθεί να κοπιάσει πολύ, όταν μεγαλώσει. Πάνω σ' αυτό το θέμα ακριβώς ο σοφός Σολομών χρησιμοποιεί μια ωραιότατη εικόνα, τονίζοντας τη σημασία που έχει το καλό ξεκίνημα, η καλή αρχή, το καλό θεμέλιο.Λέγει σ' ένα σημείο: «Ο ορθρίσας προς αυτήν (την σοφίαν) ου κοπιάσει· πάρεδρον γαρ ευρήσει των πυλών αυτού»[2]. Ο «όρθρος προς αυτήν» είναι η πιο νεαρά ηλικία απασχόλησις με αυτή, τη σοφία. Σοφία είναι ο Χριστός. Η λέξη «πάρεδρος» σημαίνει «βρίσκεται πλησίον».

Όταν οι γονείς είναι άγιοι και το μεταδώσουν αυτό στο παιδί και του δώσουν αγωγή εν Κυρίω, τότε το παιδί, ότι επιδράσεις κακές κι αν έχει απ' το περιβάλλον του, δεν επηρεάζεται, διότι έξω απ' την πόρτα του θα βρίσκεται η Σοφία, ο Χριστός. Δεν θα κοπιάσει, για να την αποκτήσει. Φαίνεται πολύ δύσκολο να γίνεις καλός, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ εύκολο, όταν από μικρός ξεκινήσεις με καλά βιώματα.Μεγαλώνοντας δεν χρειάζεται κόπος, το έχεις μέσα σου το καλό, το ζεις. Δεν κοπιάζεις, το έχεις ζήσει, είναι περιουσία σου, που τη διατηρείς, αν προσέξεις, σε όλη σου τη ζωή.

πηγή: agioritikovima.gr

Οι σημερινοί νέοι δυσκολεύονται να πλησιάσουν γενικά την Εκκλησία και τους κληρικούς γιατί καλλιεργείται μία προκατάληψη κατά της Εκκλησίας. Η Εκκλησία σήμερα χλευάζεται, συκοφαντείται, διαβάλλεται, εξευτελίζεται στα μάτια του κόσμου και της νεολαίας και όποιοι νέοι θα εκδηλώσουν την πίστη τους, θα γίνουν αντικείμενο… ειρωνείας. 

Έπειτα η σημερινή αγωγή- ψυχολογία, φιλοσοφία, πολιτική- καλλιεργούν ένα ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα στους ανθρώπους που δημιουργεί την ψευδαίσθηση της αυτοσωτηρίας. Καλλιεργούν την αυτάρκεια, τη φιλαυτία, τον εγωκεντρισμό. Όλα αυτά είναι αντίθετα στο πνεύμα της μετανοίας και της εξομολογήσεως. Τονίζεται μάλιστα από ορισμένα συστήματα, όπως είναι ο υπαρξισμός, ότι η αμαρτωλότητα έγκειται στις αμαρτωλές καταστάσεις και όχι στα πρόσωπα και έτσι μεταθέτουν το θέμα της προσωπικής ευθύνης από τα πρόσωπα στις καταστάσεις. Οπότε ο άνθρωπος τείνει να θεωρεί τον εαυτό του ανεύθυνο για ό,τι κακό γίνεται.

Κατά τη φροϋδική πάλι θεώρηση, αμαρτία είναι όχι η εκπλήρωση των κακών επιθυμιών του ανθρώπου, αλλά η μη εκπλήρωσή τους. Η αμαρτία ακόμη εμφανίζεται σήμερα ως δικαίωμα του ανθρώπου και ως απελευθέρωσή του, όπως στο θέμα των αμβλώσεων. Οι αμβλώσεις είναι η πιο φρικτή αμαρτία και όμως βλέπουμε τις φεμινίστριες να διαδηλώνουν στους δρόμους και αυτό που είναι έγκλημα να το απαιτούν ως απελευθέρωσή τους: «Το σώμα μας, μας ανήκει, φωνάζουν, δεν θέλουμε χριστιανικό σώμα». Σκεφθείτε λοιπόν τί διαστροφή των πραγμάτων έχει γίνει, όταν το έγκλημα θεωρείται ως απελευθέρωση του ανθρώπου, ενώ είναι η χειρότερη υποδούλωσή του.

Πώς τώρα τα παιδιά που από τις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, τα βίντεο κλπ. ποτίζονται απ’ αυτό το αρρωστημένο, εγωκεντρικό και φίλαυτο πνεύμα, θα μπορέσουν να μπουν στο πνεύμα της Εκκλησίας που είναι τελείως αντίθετο;

Καλλιεργείται επίσης η ψυχολογία της μάζας εις βάρος του προσώπου και της προσωπικής ευθύνης. Η υπερβολική χρήση της λέξεως μάζα και των παραγώγων της (π.χ. μαζικός αθλητισμός, μαζικοί αγώνες κ.λπ.) για να ορισθεί ένα σύνολο ανθρώπων, υποδηλώνει προσπάθεια ν’ απορροφηθεί το ανθρώπινο πρόσωπο από τη μάζα. Ο μαζοποιημένος άνθρωπος δεν σκέπτεται, αποφασίζει, ενεργεί προσωπικά και γι’ αυτό δεν αισθάνεται ότι ευθύνεται προσωπικά. Άλλοι τον κατευθύνουν.

Έπειτα το γενικότερο κλίμα και η προβολή της διαφθοράς αμβλύνει την ηθική συνείδηση. Όταν τα παιδιά βλέπουν από μικρά αυτά που βλέπουν, η συνείδησή τους αμβλύνεται. Παύουν να θεωρούν το κακό ως κακό ή όσο είναι κακό. Γι’ αυτό με πόνο διαπιστώνουμε ότι έχει αυξηθεί η εγκληματικότητα και ιδίως τα εγκλήματα κατά της ζωής των ανθρώπων. Φοβερά εγκλήματα δημοσιεύονται καθημερινά στις εφημερίδες. Και μετά την νομιμοποίηση των αμβλώσεων θα αυξηθούν περισσότερο τα εγκλήματα. Το ίδιο το κράτος δείχνει τώρα περιφρόνηση στη ζωή του ανθρώπου, (του υπό κατασκευή), αλλά πάντως ανθρώπου. Και οι νέοι που σήμερα δέχονται αυτή την αγωγή και κατεύθυνση από την πολιτεία και με τις εκτρώσεις εγκληματούν, γιατί να μη εγκληματήσουν αργότερα εναντίον και ενός άλλου ανθρώπου, όταν η φιλαυτία τους το απαιτεί;

Μία άλλη δυσκολία να πλησιάσουν οι νέοι την Εκκλησία είναι η αδυναμία των ενοριών, των μεγάλων κυρίως ενοριών, που αριθμούν σήμερα πολλές χιλιάδες ενοριτών, να φανερώσουν την ευχαριστιακή και εκκλησιολογική συγκρότηση της ενορίας. Δηλαδή κάποιος να πάει στην ενορία του, να αισθανθεί την ευχαριστιακή σύναξή της και να πει ότι, «εδώ είναι η οικογένειά μου, η οικογένεια του Θεού· εδώ είναι το σπίτι του Θεού και Πατέρα μου. Εδώ είμαστε όλοι μέλη του Σώματος του Χριστού, είμαστε η εν Χριστώ αδελφότητα και κοινωνία. Εδώ ο ιερέας είναι ο πνευματικός μου πατέρας και εγώ για να μπορώ να συμμετέχω σ’ αυτή την ευχαριστιακή σύναξη του λαού του Θεού, δεν πρέπει να χωρίζομαι με την αμαρτία ούτε από το Θεό ούτε από την Εκκλησία. Και έχω την ευχέρεια, όταν αμαρτήσω, να πάω στον ιερέα, στον πατέρα και Πνευματικό μου να του πω την αμαρτία μου. Αυτός να με συγχωρέσει και εγώ να μπορώ να συμμετέχω στην εν Χριστώ σύναξη της αδελφότητας και οικογένειάς μας που είναι η ενορία μου και να μετέχω των Άχραντων Μυστηρίων».

Η λειτουργία της Εκκλησίας, ως ευχαριστιακής συνάξεως του λαού και πραγματοποιήσεως της κοινωνίας του Σώματος του Χριστού ήταν κάτι το αυτονόητο για την αρχαία Εκκλησία. Γι’ αυτό υπήρχε η δημοσία εξομολόγηση των αμαρτησάντων ενώπιον του Επισκόπου, ο οποίος και έδιδε την παρά Θεού άφεση ως προϊστάμενος της Τοπικής Εκκλησίας. Μετά την δημοσία εξομολόγηση και άφεση, μπορούσαν οι μετανοούντες ν’ αποκατασταθούν στο Σώμα του Χριστού και να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων.

Ο εκκλησιολογικός και ευχαριστιακός επαναπροσανατολισμός της ενορίας θα βοηθήσει τα νιάτα να γυρίσουν στην Εκκλησία και να συνδεθούν με το μυστήριο της εξομολογήσεως.

Πού θα μπορούσαμε να βασισθούμε, ποιά σημεία επαφής να βρούμε για να βοηθήσουμε τους νέους να προσεγγίσουν το μυστήριο της Μετανοίας; Νομίζω στην επίκληση των οδυνηρών υπαρξιακών προβλημάτων των νέων. Οι νέοι σήμερα από μικρή ηλικία δεν ζουν παραδοσιακή ζωή, εκτός εξαιρέσεων· ζουν την εκκοσμίκευση και έχουν προχωρημένες εμπειρίες στο κακό. Οι περισσότερες είναι εμπειρίες απογοητεύσεως. Μετά από πολλές αναζητήσεις, δοκιμές και απογοητεύσεις έχουν μία πίκρα μέσα τους. Εκείνη την ώρα λοιπόν που αρχίζουν να βιώνουν αυτή την πίκρα, μπορεί να τους συναντήσει ο θεολόγος ή ο ιερέας ή ο πιστός χριστιανός και να τους πει: «Κοίταξε, αδελφέ, όλα αυτά που δοκίμασες είναι μία απελπισία, μία αποτυχία, όμως υπάρχει κάτι που δεν το δοκίμασες και αυτό μπορεί να σου δώσει την όντως, την αληθινή, χαρά».

Έχουμε πολλά παραδείγματα νέων ανθρώπων που απογοητευμένοι απ’ όλα, στρέφονται προς το Χριστό ως την τελευταία και μοναδική λύση του αδιεξόδου τους. Πολλοί νέοι που έχουν καταφύγει στα ναρκωτικά και είναι από καλές οικογένειες, μου είπαν: «Πάτερ, δεν πήραμε ναρκωτικά γιατί είμαστε αλήτες, αλλά γιατί είμαστε από όλα απογοητευμένοι και ζητάμε κάποια διέξοδο». Τους πλανά ο διάβολος και νομίζουν ότι στα ναρκωτικά θα βρουν αυτό το βαθύ που λαχταρά η ανθρώπινη ψυχή.

Κάτι άλλο που μπορεί εκ πείρας να καταλάβει ο νέος είναι ότι κάθε αμαρτία κατά βάθος είναι φιλαυτία, δηλαδή αρρωστημένη, εγωιστική αγάπη του εαυτού μας και ότι η φιλαυτία μας οδηγεί στη μοναξιά και το αδιέξοδο. Δεν μπορεί ο άνθρωπος με τη φιλαυτία να αποκαταστήσει πραγματική κοινωνία με το Θεό και τον συνάνθρωπό του, και τελικά ζει σε μία αφόρητη μοναξιά. Και αυτή η μοναξιά είναι κόλαση πριν από την κόλαση. Την έλλειψη κάθε μεταξύ τους κοινωνίας βιώνουν οι κολασμένοι, κατά την απάντηση που έδωσε το κρανίο ενός ιερέως των ειδώλων. Όταν δηλαδή ρωτήθηκε από τον Μέγα Μακάριο, πώς περνούν στον άδη, εκείνο απήντησε ότι δεν μπορεί ο ένας να δει τον άλλον. Ενώ εμείς μέσα στην Εκκλησία μπορούμε να δούμε ο ένας τον άλλον εν Χριστώ Ιησού.

Ο άνθρωπος ως κατ’ εικόνα Θεού πλασμένος είναι ον θεολογικό. Καμία αυτονομία δεν μπορεί να του δώσει αυτό που τον ολοκληρώνει, τον ερμηνεύει, τον αναπαύει βαθειά μέσα στη ψυχή του, παρά μόνο εάν επιστρέψει στο πρωτότυπο της εικόνας του που είναι ο Χριστός.

Ο άνθρωπος στην Εκκλησία μπορεί να πραγματοποιήσει αληθινά το πρόσωπο του σε κοινωνία με το Θεό και τους ανθρώπους και να φθάσει την ύψιστη δυνατότητα της υπάρξεώς του, τη θέωση. Η Εκκλησία του δίνει τη δυνατότητα του αληθινού ανθρωπισμού.

Ο Θεός και η Εκκλησία αγαπούν τον άνθρωπο όπως είναι, όταν πολλές φορές ακόμη και οι γονείς του τον απορρίπτουν. Η Εκκλησία δέχεται τον άνθρωπο όσο αμαρτωλός και αν είναι και όπως είναι, για να του δώσει όμως τη δυνατότητα να γίνει, όπως θέλει ο Θεός. Και πόσο τον βοηθά αυτή η αποδοχή! Είναι γνωστή η φιλανθρωπία των άγιων Πατέρων και Γερόντων της έρημου. Μέχρι σήμερα βλέπουμε στους διακριτικούς Πατέρας του Αγίου Όρους, που στον εαυτό τους είναι αυστηροί, να δείχνουν άκρα φιλανθρωπία και κατανόηση στον πεσόντα άνθρωπο, και στην αρρωστημένη και φθαρμένη ανθρώπινη φύση. Αλλά και το θάρρος και τη βοήθεια που δίνουν στον άνθρωπο για να τον πάρουν από εκεί που είναι, από την κόλασή του μέσα, και να τον οδηγήσουν με πολλή αγάπη και διάκριση στον Θεό.

Στην Εκκλησία υπάρχει η δυνατότητα της μυστικής εμπειρίας του Θεού. Δεν μπορεί ο άνθρωπος ν’ αναπαυθεί μόνο με μια εξωτερική σχέση με το Θεό. Είναι πλασμένος να είναι ερωτευμένος με το Θεό. Ο θειος έρως, λέγουν οι Πατέρες, είναι ανάγκη της ψυχής του ανθρώπου. Λοιπόν η ερωτική σχέση με το Θεό είναι εκείνη που τελικά αναπαύει τον άνθρωπο. Και αυτή η ερωτική σχέση και μυστική ζωή και εμπειρία του Θεού τροφοδοτείται από την μυστηριακή ζωή, την αδιάλειπτη προσευχή και όλη την ασκητική πρακτική της Ορθοδόξου Εκκλησίας, την οποία η Φιλοκαλία και οι άγιοι Πατέρες μας παραδίδουν.

Ουράνιες εμπειρίες προσφέρει η χάρη του Χριστού στους ορθοδόξους χριστιανούς που καλώς αγωνίζονται.Έτσι δεν χρειάζεται να αναζητούμε αλλού λυτρωτικές εμπειρίες και να ματαιοπονούμε.

Αυτές είναι μερικές δυνατότητες, σημεία επαφής, που έχουμε να μιλήσουμε στο βάθος της ψυχής των παιδιών μας, στον πυρήνα της υπάρξεώς τους, της αγωνίας τους και της αναζητήσεως τους, πάντοτε με μία θετική στάση αγάπης και στοργής απέναντι τους. Βέβαια για όλα αυτά χρειαζόμαστε φωτισμένους και χαρισματούχους Πνευματικούς. Γι’ αυτό πρέπει να ζητούμε από το Θεό να μας τους δίνει. Αυτοί είναι το φως του κόσμου.

Αρχιμ. Γεωργίου (Καψάνη),

Καθηγουμένου Ι.Μ.Γρηγορίου, Αγ. Όρους

πηγή: agioritikovima